| — Ano — odparł Donowi krasnolud. — Wygląda na to, że ten Fincher go tutaj podrzucił. Głupi skurwysyn. Nic nawet tym nie osiągnął, tylko nam sprawił trochę przykrości.
Jego zadanie w magazynie było skończone, ale ukąszony człowiek wciąż mógł wykitować w każdej chwili, pomimo że ktoś już tam biegł po odtrutkę, a ktoś inny wzywał lekarza. Zagrak wyjął ze swojej nowiutkiej torby miksturę leczniczą i ścisnąwszy barmanowi bezpardonowo szczękę, wcisnął mu buteleczkę między rozwarte usta. Miał nadzieję, że napojenie chorego tym magicznym wywarem da mu trochę więcej czasu, podczas gdy inni będą mu próbowali na poważnie pomóc.
Nie mógł przy tym nie spojrzeć z uznaniem na dziwnego człowieka z odległych krain, którego wola przetrwania była na tyle silna, że zdołał ocknąć się z wywołanego trucizną letargu. Kto wie, być może jest w nim więcej, niż Drugnarson się spodziewał? |