| Quentyn syknął i odsunął się nieco od rodaka i jego nowej tarczy, ustawiając się tak, by nie stać plecami ani do niego, ani do wyrosłych nagle, niczym grzyby po deszczu, 'biednych' obrońców ładu i porządku.
Słuchał słów drugiego Dornijczyka jednym uchem, a uwagę i spojrzenie skupiając na kolejnych uzbrojonych zakapiorach.
Sytuację może i faktycznie dałoby się rozwiązać dyplomatycznie, na zasadzie konsensusu, ale Quentyn nie miał ochoty tego sprawdzać. Nie miał ochoty nawet rozważać takiej możliwości.
Wrzał w nim gniew, a ponieważ chwilowo nie mógł wyładować się na jego przyczynie, uznał, że surogaci wystarczą.
- Trzeba było siedzieć na dupach i się nie wtrącać! - warknął drżącym z wściekłości głosem.
Po czym rzucił się na najbliższego siebie zbira.
Samozwańczy utrzymywacz pokoju zdołał zareagować dopiero, gdy Quentyn był już dwa kroki od niego.
Szeroko zamachnął się mieczem, zmylony bezmyślną, wydawałoby się, szarżą.
Tymczasem Sand, nie zwalniając, schylił się, zawirował w półobrocie pod przecinającą ze świstem powietrze klingą, wyprostował się już za plecami przeciwnika i odpowiedział włąsnym cięciem, wzmocnionym mocnym skrętem bioder.
Solidna, wyostrzona stal rycerskiego miecza bez trudu poradziła sobie ze skórą, mięśniami, a nawet kością, zdmuchując głowę zbira z ramion.
Głowa przeleciała kilka cali i spadła na jeden ze stołów, turlając się po nim z głuchym łoskotem.
Quentyn obrócił się w miejscu, unosząc zbroczony krwią brzeszczot.
- Który następny? - zapytał, obnażając zęby jak wściekły pies.
__________________
Now I'm hiding in Honduras
I'm a desperate man
Send lawyers, guns and money
The shit has hit the fan - Warren Zevon, "Lawyers, Guns and Money" |