| - Ja pierdolę, kurwa mać – wyrwało się rano Shimkowi zamiast tradycyjnego „dzień dobry”. Łeb bolał go jak diabli, a nie przypominał sobie, żeby dużo wypił poprzedniego wieczora. Chyba, że karczmarz dolał coś do piwa, żeby ukraść moje ciężko zarobione pieniądze, pomyślał Bort. Zaraz jednak przyszło mu do głowy, że chyba ma zaczątki paranoi. Ludzie byli skurwysynami, doświadczał tego niezaprzeczalnego faktu przez całe życie, z drobnymi wyjątkami, ale truć kogoś dla marnej złotej monety...
Złapał się za bolący czerep i pod palcami wyczuł sporego guza. A więc karczmarz był niewinny. Paznokciem zdrapał kawałek strupa i jęknął, gdy krew zaczęła się sączyć wąską strużką. Obok jego koca leżał rozbity mebel. Shimko popatrzył na resztki krzesła i w końcu dotarło do niego, że w nocy się obudził, gdy usłyszał odgłos rozcinanej płachty. A potem spał bardzo mocno – uderzony taboretem w łeb.
- Pierdzielony... – warknął, nie wiadomo kogo mając na myśli i zaczął wpatrywać się w przeciętą płachtę i widniejący obok niej znak. Musiał to być jakiś okultystyczny symbol sądząc po tym, że namalowano go krwią. Ciekawe czyja to, pomyślał. Wzruszył ramionami i niepewnie wstał, zatoczył się i opadł na ławę. Z powodu bólu nie miał ochoty na jedzenie ani picie. Ową niechęć pogłębił tylko znajomy mu zapaszek...
Do namiotu wparował znany mu już dziadyga w kapturze. Śmierdział jeszcze bardziej niż ostatnio. Przypomniał sobie jak go ostatnio potraktował i uśmiechnął się na to wspomnienie. Tym razem nie miał siły wyganiać łachmaniarza. Patrzył tylko jak zareagują na niego ludzie, do których podszedł. Czekał też co zrobi strażnik Ragen, do którego był dyspozycji, oczywiście za kolejne monety. |