| Wstyd. Łucznik z dobrym słuchem, wzrokiem i szybkim czasem reakcji został powalony jak prosty chłop który spotkał miecz tylko przy boku jakiegoś żołnierza. Dziękował bóstwom, że ich mag był zaopatrzony w zioła.
Przez dalszą drogę i kolejny postój był już zmęczony tym wszystkim. Dlatego kiedy tylko obóz został rozbity Hilde ułożył sobie ładne posłanie pod drzewami zrobił ukośny dach z płaszcza i nawet nie pamiętał kiedy usnął. Wstał wypoczęty i chętny do dalszej drogi.
Już w wiosce rozpamiętując słowa Redinasa o tym, ze wszyscy tu mogą być potencjalnym zagrożeniem dla ich misji trzymał się ciągle swojego towarzysza - Rögnvaldra. Gdyby zechciano ich zaatakować, w co Hildebrand powątpiewał. Nikt nie chciałby zadzierać z kolosem jakim był jego kompan.
__________________
"W moim pokoju nie ma bałaganu. Po prostu urządziłem go w wystroju post-nuklearnym." |