| Śmierć zajrzała w oczy starego maga. Nie była to jednak śmierć jakiej mógłby się spodziewać. Z resztą, kto w świecie po Nocy Ognia, umiera ze starości w otoczeniu bliskiej rodziny i przyjaciół.
Świadomość, że może zginąć tu i teraz na tym pokrytym pyłem i kurzem trakcie była przerażająca.
Nie chodziło, bynajmniej o to, że Haklang bał się odejść z tego świata. Od dawna wiedział, że jego dni są już policzone. Najbardziej przerażała go świadomość, że może nie zdążyć przekazać całej swojej wiedzy Asvaldowi. Teraz tylko na tym mu zależało. A teraz okazywało się, że nie tylko jego życie, ale także życie jego ucznia jest zagrożone.
Haklang wiedział, że gdy będzie trzeba poświęci się, byle tylko ratować swego ucznia.
Starzec patrzył w ślepia zbliżającej się bestii. Za pierwszym razem udało mu się odgonić wskrzeszeńca, ale teraz stwór był o wiele ostrożniejszy. Szedł wolno w stronę maga i próbował wypatrzeć jego najsłabszy punkt.
Haklang robił to samo i zastanawiał się, jak powinien zareagować. Czuł, że właśnie waży się jego życie.
Bestia była coraz bliżej. Czuć było już smród jej gnijącego ciała. Haklang oparł jeden koniec kija na ziemi, a drugi pochylił w stronę stwora. Sam zaparł się o wóz i czekał na atak. Jego kostur co prawda nie był jakoś specjalnie zaostrzony, ale jeżeli wilk popełni błąd i rzuci się w jego stronę, to istnieje spora szansa, że mimo wszystko nabije się na wystawiony kij.
Teraz tylko trzeba było mieć nadzieję, że Neld ma wobec niego inne plany niż śmierć na tym pustkowiu i da mu wystarczająco siły, by wytrzymać napór bestii. |