lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Lorn · 27-12-2006, 17:46

Aslain
Lamai nie odezwała się słowem, może czekała czy Aslain powie coś jeszcze, a może… Oderwał swoje usta od jej miękkiego ciała i upewnił się, czy przypadkiem nie zmorzył jej nagły sen, ale nie, jej piękne oczy śmiały się do niego odbijając zimny blask gwiazd spoglądających na nich zza okna.
Po krótkiej pauzie, skoro już zaczął, mówił dalej.

- Zdaję sobie sprawę z tego, że popełniłem pewien nietakt – powiedział po namyśle nie przestając tulić jej do siebie - najpierw powinienem starać się o Twoją rękę u Twoich rodziców, jak nakazuje obyczaj, ale nie potrafiłem dłużej skrywać swoich uczuć do Ciebie, dlatego mam nadzieję, że wybaczysz mi mój nagły przypływ szczerości i gorącą krew. – lekcje etykiety nie wspominały o tym jak opanować tak zjawiskowy napływ namiętności i miłość, żeby przypadkiem nie naruszyć dobrych obyczajów.
- Obiecuję Ci jednak Kochana, że jak tylko dotrzemy w Twoje rodzinne strony, oficjalnie poproszę Twoich rodziców o zgodę na nasz ślub. Być może będziemy musieli trochę udawać, że nic nie zaszło miedzy nami. Nie wiem jeszcze jak rozwiązać ten supeł. – zacisnął usta w namyśle jak zrobić najlepiej tak, żeby ich nie okłamać. Nie chciał budować na kłamstwie swojego związku i zdawał sobie sprawę z tego, że dla wielu starszych ludzi obyczaje i tradycja znaczą wiele, a naruszenie ich może przekreślić ich ślubne plany.
Aslain ogólnie brzydził się kłamstwem, ale jeżeli miałoby od tego zależeć ich przyszłe szczęście… był gotów zrobić znacznie więcej. Nawet nie próbował sobie wyobrażać jak wiele.
- Najdroższa Hebeth! spraw, żeby mi nie odmówili. – pomyślał zanosząc swoje modły do bogini Matki.

Leżeli dalej, jak dwie połówki jabłka sklejone ze sobą życiodajnym sokiem. Aslain rozpływał się w swoim szczęściu i wyobrażeniach wspólnej przyszłości.
- Miłość, to jest dopiero magia! - myślał sobie rozbrojony jej potęgą.

27-12-2006, 17:46	#108
Lorn Reputacja: 1	Aslain Lamai nie odezwała się słowem, może czekała czy Aslain powie coś jeszcze, a może… Oderwał swoje usta od jej miękkiego ciała i upewnił się, czy przypadkiem nie zmorzył jej nagły sen, ale nie, jej piękne oczy śmiały się do niego odbijając zimny blask gwiazd spoglądających na nich zza okna. Po krótkiej pauzie, skoro już zaczął, mówił dalej. - Zdaję sobie sprawę z tego, że popełniłem pewien nietakt – powiedział po namyśle nie przestając tulić jej do siebie - najpierw powinienem starać się o Twoją rękę u Twoich rodziców, jak nakazuje obyczaj, ale nie potrafiłem dłużej skrywać swoich uczuć do Ciebie, dlatego mam nadzieję, że wybaczysz mi mój nagły przypływ szczerości i gorącą krew. – lekcje etykiety nie wspominały o tym jak opanować tak zjawiskowy napływ namiętności i miłość, żeby przypadkiem nie naruszyć dobrych obyczajów. - Obiecuję Ci jednak Kochana, że jak tylko dotrzemy w Twoje rodzinne strony, oficjalnie poproszę Twoich rodziców o zgodę na nasz ślub. Być może będziemy musieli trochę udawać, że nic nie zaszło miedzy nami. Nie wiem jeszcze jak rozwiązać ten supeł. – zacisnął usta w namyśle jak zrobić najlepiej tak, żeby ich nie okłamać. Nie chciał budować na kłamstwie swojego związku i zdawał sobie sprawę z tego, że dla wielu starszych ludzi obyczaje i tradycja znaczą wiele, a naruszenie ich może przekreślić ich ślubne plany. Aslain ogólnie brzydził się kłamstwem, ale jeżeli miałoby od tego zależeć ich przyszłe szczęście… był gotów zrobić znacznie więcej. Nawet nie próbował sobie wyobrażać jak wiele. - Najdroższa Hebeth! spraw, żeby mi nie odmówili. – pomyślał zanosząc swoje modły do bogini Matki. Leżeli dalej, jak dwie połówki jabłka sklejone ze sobą życiodajnym sokiem. Aslain rozpływał się w swoim szczęściu i wyobrażeniach wspólnej przyszłości. - Miłość, to jest dopiero magia! - myślał sobie rozbrojony jej potęgą.