| Kaszlnął, opierając się na ścianie. Coś, co rzuciła Noa, zapiekło go w płucach. Paliło, straszliwie paliło...
- Zgódź się, kapitanie... albo... – wycharczał, trochę się wahając. Wnet jednak wahanie się skończyło i arystokrata odbił się od ściany, w stronę kaganka z oliwą, którym oświetlali sobie drogę na pokładzie.
Wiedział już, co ma zrobić. Mimo że nie znał się na magii. Nie znał się na starodawnych cywilizacjach, na magach skazanych na potępienie za zgubienie swego kraju... było jednak kilka konceptów, które kojarzył. Jednym z nich była ofiara. Bydło, plony poświęcone bogom... czy całopalenie. Cholerny statek pogrzebowy – rodem ze starych legend. Tak, to powinno zadziałać do kapitańskiej wyobraźni.
- Albo zrobię ze statku stos – uśmiechnął się z wysiłkiem, trochę szalenie – Myślisz, że świat rozpozna łódź pogrzebową? I ofiary, służące przez wieczność?
A gdzieś – w odmętach świadomości – tliła się desperacka nadzieja, że kapitan ostatecznie zgodzi się, pozwalając Noi skupić się na robieniu antidotum. |