Betterman

Ciął z doskoku w skos, oburącz, ile siły mu jeszcze zostało. Tak, żeby jeśli nie ohydny łeb, to chociaż długaśne łapsko odrąbać albo rozpłatać ghulowi bark.

Bo na lepszą okazję niż ta, którą niespodziewanie zafundował mu Erich, Spieler nie mógł właściwie liczyć. A po prawdzie nawet się nie spodziewał, że choćby i na tak dogodną zdoła jeszcze uczciwie zapracować. Pokład łajby co i rusz usuwał mu się przecież spod nóg, jakby zerwała się dla hecy z uwięzi, żeby pohasać na wzburzonych nie wiadomo kiedy falach Reiku, wzrok się mącił, miecz ciążył tak, że nie szło go w porządnej zastwie utrzymać.
Niby od razu prawie Spieler zawołał na Julę, żeby z daleka rzucała w trupojada czym zdoła, ale sam nie miał pewności, czy jego stać jeszcze na coś ponad baczenie na szponiaste łapska i tłumienie durnej, natrętnie kołaczącej we łbie myśli, że prawie nowych portek szkoda...

Dziewczyna albo nie otrząsnęła się jeszcze ze strachu, albo w popłochu niczego poręcznego znaleźć nie mogła, szczęśliwie Erichowy bełt zdziałał więcej, niżby się Spieler spodziewał po dowolnie przez Julę wybranym przedmiocie.
Trzeba więc było przemóc słabość w desperackim zrywie. Dopaść klęczącego stwora, wykorzystać szansę, ciąć raz a dobrze.

Potem może nawet odskoczyć... Albo upaść po prostu na dechy. Byle nie dać się znów trafić w miejsce nieosłonięte kolczugą.