| Szczęście w nieszczęściu. Unurielowi udało się uniknąć niepotrzebnych problemów z miejscowymi, ale też nie miał okazji pogruchotać komuś kości. Ludzie byli na tyle mądrzy, by nie rzucić się na elfa, jednak dość głupi, by jako cel obrać krasnoluda. Widać matka im nie powtarzała starego porzekadła: "Nigdy nie zaczepiaj nieludzi, bo im się tunika twoją krwią ubrudzi". Elf wątpił, by jakakolwiek ludzka kobieta znała to porzekadło, gdyż było wymyślone przez jego młodszego brata.
Unuriel uśmiechnął się do siebie na myśl o swoim rodzeństwie. Jednak w tej samej chwili futryna trzasnęła, a zamek szczęknął zamykany przez niewidzialną istotę. Plan elfa o kontynuowaniu polowania spalił na panewce. Wojownika przeszedł dreszcz po plecach. Nienawidził czarodziejów, a zwłaszcza takich, których nie widział. Nienawidził też duchów i innych stworzeń, które mogły stać się niewidzialne dla oka.
Jego uszu dobiegł śpiew małych dzieci. Włosy stanęły mu dęba, dostał gęsiej skórki. To jakieś żarty?, zastanawiał się. Piosenka była chyba przepowiednią, chociaż miał jedną wadę: nie rymowała się, a przynajmniej nie rymowała się w pełni. A każdy elf wiedział, że dobra przepowiednia się rymuje.
Ta myśl uspokoiła Unuriela. Być może to nic znaczącego. Może zwyczajny psikus. Może to jakiś guślarz, pragnący zaimponować wybrance swego serca.
Spektakl skończył się równie szybko, co zaczął. Kelnerka zemdlała, a Unuriel poderwał się szybko z krzesła. Ruszył ku niej, jednak w ostatniej chwili skręcił ku drzwiom. Chciał sprawdzić, czy były na powrót otwarte. Czy może jednak byli uwięzieni.
__________________
Ash nazg durbatuluk,
Ash nazg gimbatul,
Ash nazg thrakatuluk,
Agh burzum-ishi krimpatul! |