kymil

Ulewa szalała wokół. Góral zaciskał zęby z wysiłku na zabiegi pielęgnacyjne Modron, ale z jego ust nie wydarł się nawet lekki jęk. Trawił w spokoju słowa dziewczyny, by w końcu odpowiedzieć chrapliwym głosem.

- Było nas sześciu, gdy dojrzeliśmy ruiny wieży. Tylu zostało z rejzy na ziemie Arthedainu. Zostaliśmy rozbici parę mil stąd na Wschód przez karny oddział z jasną gwiazdą na proporcu. Strażnicy urządzili zasadzkę... - przerwał na chwilę, lecz zaraz ciągnął pewnym głosem.

- Nikogo z moich pobratymców nie ma w tej przeklętej okolicy. Mój klan mieszka na ziemiach należących do Rhudauru. Poza tymi dwoma, którzy czmychnęli na dźwięk głosu Białego Diabła. Są pewnie niedaleko stąd. - jego twarz wykrzywiła się z wściekłości zmieszanej ze strachem.

- A teraz dziwna dziewczyno... Zabijesz mnie czy puścisz wolno? Nie chcę żyć w niewoli u psów Północy.

Spojrzał wreszcie na półnagie ciało Modron i mruknął pogardliwie.

- Okryj się nieco. Nie przystoi dziewce chadzać bez giezła...