Tadeus

Raegan postanowił wykorzystać obecne pajęcze zdolności, by zaatakować ośmiornicę w sposób iście niekonwencjonalny. Ustawił się wysoko nad jej głową, po czym, niczym wprawny asasyn rzucił w nią zatrutym sztyletem zdobytym na nieboszczyku Cogwarcie.


Niestety, duch ponurego matrosy musiał tego dnia łaknąć zemsty, bowiem wirujące ostrze spudłowało, wpadając z pluskiem w wodę obok celu.

Wypadało mieć tylko nadzieję, iż Mael Iosu, który był bezpośrednio zainteresowany szybkim zgonem atakującego go zwierzęcia poradzi sobie lepiej. Podmuch zimna buchnął z jego dłoni.

Lecz zwierze instynktownie zanurkowało, schodząc z drogi większości mroźnej fali.

W tym samym czasie Shackleton po długim namyślę zdecydował, iż jego potężny dwuręczny miecz znaczy dla niego więcej niż własne bezpieczeństwo. Mimo realnego zagrożenia płynącego od wielkiej uzębionej paszczy kłapiącej mu przed nosem, zanurkował pospiesznie po opadający ku dnie oręż, odsłaniając się na atak.


Paszcza zatrzasnęła się jedynie o cale od niego, nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Pospiesznie uchwycił swój oręż i odwinął się do potężnego cięcia.

d20+8 (-2 woda) vs 15 = 17 trafienie!
Obrażenia 16 (/2 za walkę pod wodą) = 8

Ostrze mimo niesprzyjających podwodnych warunków sięgnęło celu, rozcinając bok spasionego podwodnego stworzenia. Syn królowej zabulgotał z bólu i wściekłości

Tura wroga!

Na szczęście dla królowej, nie widziała jak bezwzględni intruzi ranili jej syna, była bowiem nadal oszołomiona niewysłowionym bólem, który zadał jej czar wiedźmiarza.

Również i ośmiornica, która przetrwała we względnym zdrowiu zaplanowane na nią ataki nie miała im już sprawić problemów, a to za sprawą tego, że magia podtrzymującą ją w tym wymiarze zaczęła słabnąć. Istota zniknęła pochłoniętą przez rozgniewaną magicznym gwałtem rzeczywistość.

Niestety, olbrzymi syn, mimo wielokrotnego zranienia nadal miał siłę do walki i wystarczająco celów w zasięgu, by nie ustawać w żarłocznym ataku. Klapnął wściekle zębami w kierunku Ragnara jednak ten trzymał go na odległość ostrzem magicznej piki, potwór instynktownie odczuwał, iż szarżą na tak wyposażonego wojownika wiele nie zyska. Skoncentrował się więc na najbliższym z przeciwników. Woda ponownie zawibrowała, tym razem od głodnego pomruku podwodnej bestii, szarżującej na Shackletona.

Wojownik osiągnął to, co chciał. A przynajmniej to co planował nim stwierdził, że plan był zbyt samobójczy. Potężne szczęki królewskiego syna zatrzasnęły się na jego ciele przeszywając tułów i ramię wojownika. Obłoki wyciśniętej z niego krwi, rozwinęły się na wszystkie strony, niczym kwiaty rozwierające się ku słońcu o pięknym wiosennym poranku. Na domiar złego Shackleton z desperacją zauważył, iż szczęka potwora mocno go trzymała i nie mógł się wyrwać ani w pełni poruszać lewą ręką by wyprowadzić cios dwuręcznym mieczem!

Runda graczy!

Ragnar nie zastanawiał się długo, a widząc co dzieje się z jego towarzyszem tym bardziej nie miał zamiaru marnować czasu. Ponownie odczekał na dobry moment, by nie trafić przypadkiem pożeranego Shackletona, po czym pchnął mocno magiczną piką, starając się ugodzić jak najwrażliwsze miejsce.


Nasączona falującymi i przeplatającymi się obłokami czerwonej i niebiesko-czarnej krwi obu gatunków woda wyglądała iście jak dzieło sztuki. Dzięki ponownemu celnemu pchnięciu Ragnara do mieszanki dołączyło więcej błękitu. Potworny syn zaszamotał się wściekle, nie mając jednak zamiaru porzucić ukąsanego potężnego kąska. Shackletona poczuł jak potwór doprowadzony do ostateczności mocniej zacisnął się na jego ciele.