Po jakimś czasie wszyscy załoganci znaleźli się bezpiecznie na pokładzie. Wciągnięto szalupy ze zdobytymi na wyspie zapasami. Zaś
Kallen rozpoczął obchód po rannych, łagodząc ból związany z ukąszeniami i sprawdzając, czy żaden z nieszczęśników nie zaraził się tajemniczą plagą. Następnie udał się do martwej kapłanki Besmary, używając zaklęcia, by zatrzymać proces rozkładu jej ciała.
Mael Iosu pomógł sobie sam, wyzwalając złowróżbną moc regenerującą jego pokąsane przez rój ciało.
Raegan po przekazaniu wyglądających na cenne przedmiotów elfowi zniknął w kajucie kapitańskiej porównując zszytą ze skór mapę z jaskini Grindylowów z mapą Kajdan jaką znalazł na pokładzie. Nie był wprawnym marynarzem, więc miał jedynie blade pojęcie o nawigacyjnych notatkach, którymi pokryta była ta druga. Po wysłuchaniu jednak informacji zasłyszanych od Kallena i skonsultowaniu paru spraw z Ragnarem wszyscy byli w stanie ustalić mniej więcej obecne położenie:
Zdawało się zgadzać z tym, co podejrzewał elf. Byli na południowych rubieżach Kajdan, jakieś trzy dni rejsu od Przystani Rickety'ego i niema dwa tygodnie od Bloodcove, do którego popłynął Harrigan z Goryczą.
W tym samym czasie załoga otrząsnęła się z początkowego szoku i zaczęła krążyć po pokładzie niepewna tego, za co miała się najpierw zabrać. Jedni zaczęli znosić już materiały w pobliże miejsc napraw, inni zaś widząc zwłoki Plugga otworzyli ostatnią baryłkę. Na forkasztelu rozbrzmiała wesoła melodia pokładowego barda. Zabrzmiały słowa prześmiewczej piosnki o Gnijącym Szyprze, którą gnom najwyraźniej tworzył na bieżąco, rozwijając się z każdym łykiem wypitego grogu.