| -Vogel, zabijanie się jest takie, ostateczne. Zwłaszcza gdy można najpierw negocjować.
Podszedł spokojnie do poroża i je obejrzał.
-Jon ma rację nie jesteśmy rzeźnikami, przynajmniej ja.
Mówił oddalając się na bezpieczną odległość.
-Ty do nas w gości przychodzisz więc pozwól, że pierwszy zadam pytanie. Spotkaliśmy się na trakcie jak przypuszczam. Jesteś wilkołakiem, zależy od legendy albo przeklętym albo wybrańcem samego Ulryka, nie powiem wolałbym wierzyć w to drugie. Te same legendy mówią, że aby zranić wilkołaka trzeba broni z srebra. Tylko nie doceniasz nas, nasz arsenał nie kończy się na mieczach, kulach i toporach. Jestem niemal pewny, że jesteśmy wstanie cię zranić a co za tym idzie zabić. Tylko po co mamy wszyscy ryzykować walkę?
-Nawet jeżeli nie możemy cię zabić to możemy cię pokonać przyjacielu. Dwójka z naszych jest zarażona, dziewczynka umiera od trucizny, bez pomocy oni i tak zginą. Co IM możesz zaproponować? My zostaniemy dezerterami a Eisenhartz ogłosi nas heretykami. Stos to będzie dla nas łaska. Dlaczego skoro tak stawiasz sprawę nie podpalmy świątyni? Zginiemy wszyscy razem, jak w balladzie. My zginiemy, ale ty przegrasz.
-Dlatego proponuję usiądźmy przy ogniu i porozmawiajmy. Takie poroże noszą ludzie, którzy potrafią zmienić postać. Równie dobrze chwilę później mógł uciec pod postacią ptaka. Zresztą nawet bez Bergmana jest możliwość odprawienia rytuału. Nadzieja jest tak długo jak trwa życie. Ci którzy uciekają to tchórze.
-Czy ktoś komu Ulryk dał władzę nad wilkami będzie uciekał? Namaszczony przez boga zimy, wilków i wojny czuje strach? Czy może się mylę i jesteś zwykłym zwierzoczłekiem jakich pełno po lasach. |