| Imrak miał prawie tak samo zwalony humor jak i Franc, choć nie zamierzał uchlewać się tak jak robił to ludzki kompan. Głównym powodem był brak gotowizny. Pił tylko do pewnego czasu, dokładniej do pojawienia się tej całej... jak oni się tam zwali...? A, inkwizycji. Ludzie potrafili na zwykłe gówno wymyślać straszliwie skomplikowane słowa. Wszyscy szeptali i przeżywali, a khazada tylko wkurwiało, że ktoś mu czegoś zabrania i jeszcze za to nie płaci. Może choć jakie szczury w tej zabitej dechami wsi były? Patrząc na strach przepełniający te malutkie serca, nikt mu za nie nawet nie zapłaci. Trzeba było znaleźć inną okazję. Przeca nie będzie tu siedział jak pizda. Normalnie by wylazł, ale jedenastu na jednego to mu się nie kalkulowało. Gdyby Skurwiel był w pełni sił, to mieliby we dwóch szanse przebicia, w pojedynkę jednakże nie chciał próbować. Tuż po pościgu zajął się swoim psem, podnosząc go za skórę na karku, oglądając ze wszystkich stron, macając ze dwa razy i odstawiając na ziemię.
Łapy, które leczą.
Szczurołap przez całe życie zdawał sobie sprawę z wyłącznie jednej swojej wady: ciekawości. Nigdy nie potrafił się jej długo opierać, zwłaszcza w chwilach, w których tak naprawdę nic innego do roboty nie miał. Teraz również, w krzyżu go od razu zaswędziało. Ciekaw był, czego tu te skurwysyny szukają. I co do ukrycia mają tutejsi mieszkańcy.
Nie miał zamiaru rezygnować z tego, co niby mają tam wszystkim do powiedzenia. Zeskoczył ze stołka, patrząc jak wszyscy wyłażą powoli z karczmy.
Może chociaż zdąży zerknąć?
Raz jeszcze się rozejrzał a potem poszedł za tym przerażonym wieśniakiem, co jak na jego prosty krasnoludzki gust, miał zamiar coś gdzieś ukryć. |