| ”Byłem taki głupi… Co mnie podkusiło na ten przeklęty rejs? Mogłem zostać z rodziną, wybudować dom i przygruchać sobie tą blondynę z sąsiedztwa. A teraz siedzę na tej latającej krypie, lecąc do Bóg wie dokąd. Przecież moja rodzinna skała, Londyn, nie była taka duża. Że też zachciało mi się szukać jakiegoś raju na Ziemi. W cholerę z tym… Gdzie to w ogóle leci? Do… – Roland, rozmyślał siedząc w kącie przedziału pasażerskiego, zerknął na bilet – Mersylia
Nie wiedział nic o tym mieście, poza tym że jest duże i dlatego bilety tanie. Klasę podróżniczą, taką jaką wykupił można było na być za jeden banknot czy tam kilka monet. A statek był spory, więc miejsca tanie. Inaczej, zapewne nikt by się na niego nie zdecydował.
”Nawet nie będę mógł zostać tam kowalem, za duża konkurencja. Raczej najmą mnie gdzieś na akord do fabryki, a ja nie jestem byle robolem, tylko kowalem artystą! – zerknął na swoją szablę, którą sam wykuł jeszcze w rodzinnych stronach – ”Ehh… Co będzie to będzie, za późno na powrót”
Nie był typem, który pierwszy rusza rozmawiać z pasażerami. A ta latająca krypa, nie budziła w nim na tyle zaufania, by sobie po niej chodzić tu i tam, póki była w locie. Dlatego też twardo siedział na swoim miejscu i rozmyślał dalej, cóż mógł więcej począć.
Ale nawet będąc w stanie uśpienia i pół-snu, rozglądał się po innych pasażerach. A szczególnie obcinał wzrokiem młode dziewczyny, kandydatki na przyszłe Panie Corley. Cóż, był tylko facetem z fachem w ręku. Kowalstwo, w tych czasach było równie pożądane co umiejętność szermierki. A i w walce, nie był w ciemię bity. Umiał to to, to tamto. Jak nie znajdzie roboty do kowala, poszuka fuchy jako ochroniarz lub najemnik. Miał szablę, nóż… Nawet kord i jego skarb, kuszę. Na pewno nie będzie tak źle, jak mu się wydaje, prawda?
__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być. |