| Hotel był równie ponury, co nastrój Zoriany.
Technicznie rzecz biorąc powinna być zadowolona – cała sprawa rozeszła się po kościach, nie wysłali jej do kopalni ani innego burdelu, a w więzieniu spędziła jedynie kilka tygodni. Nie miała pojęcia dlaczego ją wypuścili. Bo w prawdę – czyli to, iż nic nie wiedziała i wplątana była w cała aferę z przemytem tylko przypadkiem, z miłości do tego gnojka, Malkolma – to nawet sama nie chciała wierzyć. Przyjęcie do świadomości, ze jest się zakochaną kretynką wykorzystaną przez podłego dupka , nie jest łatwe.
Ktoś musiał się za nią wstawić. W akt łaski – tak po prostu, z dobrej woli – burmistrza Darkana nie wierzyła. Od kiedy hormony przestały zalewać jej mózg wróciła szybkość kojarzenia i zdrowy rozsądek. Była inteligentna kobieta. Wiedziała, ze w tym świecie nie ma nic za darmo.
Ktoś stał za jej ułaskawieniem i prędzej, czy później przyjdzie odebrać zapłatę.
Wyszła spod prysznica i wyciągnęła się na niewygodnym łóżku. Od zawsze spała w hamakach, na sterowcach i innych statkach, i ciągle nie mogła przyzwyczaić się do spania na płaskich, nieruchomych powierzchniach, zmuszających ciało do nieanatomicznej, wyprostowanej pozycji.
Wierciła się, szukając najmniej niewygodnego ułożenia. Sen nie nadchodził.
Trzeba znaleźć kogoś, kto coś wie o burmistrzu. Kogoś, kto nie jest uwikłany w żadne ciemne interesy, a wie na tyle dużo o ludziach władzy, że będzie mógł jej pomóc. Mógł i, co ważniejsze, chciał.
Tylko jedna osoba przychodziła jej na myśl – kustosz muzeum awiacji, dawny znajomy jej ojca. Kapitan Davin może mieć jakieś wiadomości. Czy będzie ja pamiętał? Nie było pewności, ale warto sprawdzić.
Wybierze się tam jutro z samego rana.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |