xeper

Wyłaniających się z lasu mutantów o czerwonych twarzach powitała kanonada pocisków, wystrzelonych z łuków i kuszy. Niemal wszystkie trafiły w ciała odmieńców. Jeden z mutantów, krzycząc z bólu upadł na trawę i wił się z bólu. Pozostali pędzili dalej, w stronę śmiałków.


Relhad splótł Osnowę, poświęcając odrobinę własnej krwi. Jego pokryta tatuażami skóra na rękach stwardniała i pogrubiła się. Teraz pięści i ramiona Eyjolfa miały moc maczugi, mógł nimi uderzać z podobną do oręża siłą i łatwością. Cena jaką zapłacił za czar, była znikoma. Przez krótką chwilę kręciło mu się w głowie, a przed oczami zatańczyły czarne mroczki, które odpędził potrząsając głową.

Mutanci wypadli z lasu i popędzili ku rozproszonym na polanie awanturnikom, nie dając im czasu na drugą salwę.


Dwóch dopadło do znajdującego się na środku polany, Fabiusa. Zasypany gradem ciosów, unikał jak mógł, ale i tak jeden z ciosów kamiennego topora dosięgnął jego głowy. Krew z rozciętego czoła zalała mu oczy, a w uszach wciąż dzwoniło.

Mutant, którego Abdul przed momentem trafił z kuszy, nie pozostał mu dłużny. W kilku susach znalazł się tuż przy Rusanamani i pewnym, mocnym ciosem przeszył mu ramię włócznią. Abdul jęknął z bólu. Krew z rany tryskała szerokim strumieniem, gdy mutant wyciągnął czerwony od posoki grot z ciała.


Czwarty mutant zdołał dopaść do Naima. Cios jego topora niemal rozłupałby czaszkę człowieka, gdyby nie szybkość z jaką Rusanamani uchylił się przed ciosem. Odmieniec prawie okręcił się wokół własnej osi, taka była siła jaką włożył w chybiony cios. Z jego ust wydobył się wściekły warkot.