Tauren stanął prosto na swych kopytach, poprawił totem na plecach i sprawdził czy ma przy sobie wszystkie szamańskie narzędzia, które zabrał ze sobą na tę wyprawę. Jego siwa sierść wręcz skrzyła się w miejscach gdzie dotknęły jej promienie słońca, przebijające się przez gęste korony drzew. Sam jego pysk wydawał się jednak poszarzały, a oczy nie miały już tego samego blasku jaki wcześniej im towarzyszył. Szaman wydawał się lekko zamroczony i rozglądał się wszędzie zamglonym wzrokiem. W końcu powiedział powoli swoim głębokim głosem.
Duchy milczą. Miejsce to jest mi obce. Martwi mnie los pozostałych. Obawiam się, że tylko czas przyniesie odpowiedzi na gnębiące nas wszystkich pytania.
Spojrzał w kierunku kobiet i dodał ciszej:
Cel nasz wspólny. Razem większa szansa, by stawić niebezpieczeństwu czoła.
Następnie spojrzał głęboko w oczy rycerzowi, jednak szybko sam odwrócił wzrok i ruszył powoli w kierunku kobiet. Ozdoby przymocowane do jego
włóczni, spłynęły na trawę w chwili gdy przezornie opuścił broń. Pomimo tego, że taureńska broń wyglądała na starą, a ostrza były wyraźnie stępiałe, wciąż mogła wyrządzić krzywdę, a stary szaman nie chciał wzbudzić agresji w potencjalnych sojusznikach.