Aeshadiv czuł się słabo. Widział kiedyś już kogoś z podobnym stanie. Wtedy
Książe Arthas, dziś już nazywany
Królem Liszem uciekał z Loarderon gdy jego moc słabła. Rycerz śmieci musiał coś z tym zrobić. W tym momencie jednak nie mógł zasilić swojej broni niczyją duszą. Rzucenie się na kogokolwiek z tu obecnych byłoby katastrofalne w skutkach.
Krwawy elf odszedł kawałek od zebranych na polanie. Usiadł pod jakimś drzewem i położył przed sobą runiczny topór.
Zamknął oczy przypominając sobie cały rytuał. Uklęknął przed bronią i wypowiedział formułę.
Mar a rends an lann flesh,
sin in iúl ar an tua a wounds agus anam.
Impigh mé tú, mo spiorad,
Mo ann ar feadh dhá a roinnt.
Is é an comhlacht an seirbhi-seach,
spiorad fi i runes
Beidh Fhlaitheasacha.
Sios leis an gcomhlacht!
Liostáil muid dom!
Ostatni z wersów nie został wypowiedziany przez elfa. Głos wydobył się z broni. Sekundę później
Aeshadiv sięgnął po topór. Złapał go oburącz. Wszystkie przeklęte runy zalśniły. Zielona najmocniej.
Krzyk... Nieludzki wrzask. Dopiero teraz cała reszta zgromadzona na polanie mogła zauważyć co się dzieje. Krwawy elf padł na ziemię. Sekundę później jego duch opuścił ciało. Rycerz śmieci leżał w bezruchu. Jakby był martwy. Widmo przez chwilę jakby się zastanawiało. Oglądnęło broń, swoje dawne ciało. Następnie z uśmiechem pogładziło topór. Znikając w tym samym momencie.
Elf wstał. Jego oczy ponownie zabłysły bladoniebieskim światłem. Runy znów dawały o siebie znać. Trawa w miejscu, w którym leżał topór jakby zamarzła.
Sam
Aeshadiv z uśmiechem dołączył do reszty.