Qumi

Gdy tylko Azubuike i Vilgret podeszli do dziury w podłodze sali treningowej, światło pochodni ponownie zaczęło mocniej płonąć. Jej blask był tak potężny, że Razvan musiał na chwilę przymknąć oczy, nieprzyzwyczajone do tak mocnego światła.

Na ścianach ponownie pojawiły się sylwetki nieznanych im osób, uciekających, krzyczących, drapiących ściany - tym razem jednak nie zniknęły po chwili. Tym razem nie siedziały cicho.... ze wszystkich stron rozległy się krzyki. Ogień zaczął znacznie szybciej i mocniej trawić pochodnię. Na tyle mocno, że Azubuike musiał ją opuścić, aby się nie poparzyć.


Krzyki zagłuszały odgłosy padającego deszczu, nabierały mocy -zagłuszył je nagle huk eksplozji ognia, który wzbił się z osmolonej dziury. Kolumna ognia trwała tak jeszcze parę sekund aż w końcu zgasła - choć zostawiła po sobie pamiątkę. Sześć krzyczących, płonących czaszek. Choć ich puste oczodoły wypełniał ogień, zdawał się on płonąć ciemniejszą purpurą, jakby podsycało go nie wspomnienie o pożarze, a nienawiść do wszystkiego co żywe. Ze szczęk czaszek zwisał rozżarzony do czerwoności łańcuch, będący wspomnieniem przeszłego życia jako wiezień.



Nie przerywając swoich krzyków, czaszki rzuciły się na najbliższe ofiary. Ich krzywe i delikatne zęby nie były wstanie uczynić komukolwiek wielkiej krzywdy, ale ogień... ogniem którym płonęły mogły spalić nieuważnego śmiałka... na szczęście dla Vilgreta jego dziedzictwo nadrabiało jego braki w zwinności. Jedynie on został ugryziony przez czaszkę. Delikatny ślad po zębach nieumarłego nie sprawił Vilgretowi wiele bólu, ogień natomiast tylko go delikatnie połaskotał.