| Choć buteleczka na to nie wyglądała zawierała w sobie specyfik, który sprawiał, iż rany goiły się niemal natychmiast, niczym za sprawą magii. Krew przestała płynąć z rany woźnicy. Teraz trzeba było tylko wyciągnąć bełt, co krasnolud zrobił szybkim, precyzyjnym ruchem. Podczas swego żywotu najemnika wiele razy robił takie rzeczy. Może nie nadawał się na medyka, lecz wiedział, iż po podaniu leczniczego eliksiru nawet on może pobawić się w leczenie!
Chyba nie chcieli, by woźnicy bełt zarósł w brzuchu?
Elise zamrugała uroczo, lekko się uśmiechnęła i spojrzała swymi wielkimi oczami na Williama.
- Naprawdę? Zrobilibyście to dla mnie?
Jej mina nawet się nie zmieniła, gdy najemnicy zażądali pieniędzy za swe usługi. Najwyraźniej tego się spodziewała. Choć wyglądała niczym szlachcianka, miała kupiecki umysł.
- Dziękuję wam za pomoc. - rzekła, spoglądając na uleczonego Rolfa. Podeszła do swego powozu, otworzyła drzwi i poprosiła jednego z was, by położyć tam rannego. Gdy to już zrobiliście okryła go kocem.
- Dobre z was dusze, ale przecież trzeba z czegoś żyć, prawda? W kufrze, który mi skradziono, była sakiewka pełna monet. Jakieś dwadzieścia sztuk złota. Drugie tyle zapłacę wam po przybyciu do Bögenhafen. Najważniejsze dla mnie są dokumenty.
Dotychczas zapatrzony na masakrę Otis ruszył na pomoc Johannowi. Był blady i dziwnie się poruszał, jakby narobił w portki. Podczas podróży opowiadał wam, jaki to jest dzielny i waleczny. Według jego opowieści wiele razy był ochroniarzem, a liczba bandytów, których pokonał szła w dziesiątki.
Rzeczywistość chyba była nieco inna.
- Ja... Ja mogę zostać pilnować wozu. I panienki. |