| Zenek słysząc miły, zatroskany o niego głos, zrobił to, co wedle jednej turystki, robił conajmniej równie dobrze jak kot w butach ze Shreka. Spojrzał. Wpierw patrzył smutno na kapliczkę, a potem przeniósł swoje niszczycielskie spojrzenie zagubionego psiaka na właścicielkę głosu.
Zwykła moc spojrzenia wielkich brązowych oczu Zenka topiła serca maniakalnym mordercom oraz bywalcom lokalu "U Krzycha" po jednym browarze. Spojrzenie małego chłopca czyniło z maniakalnych morderców anioły stróże Zenka, zjednywało mu też gospodynie domowe, co było wyczynem znacząco trudniejszym.
Istniało też spojrzenie, któremu nie oparła się nawet grabarzowa, a grabarzowa w wiosce słynęła z dwu rzeczy. Swej przepysznej ręcznie parzonej herbatki z rumiankiem oraz oporu. Niegdyś Jacuś, szczerbaty pomocnik elektryka, powiedział, że elektryk powiedział, że jego tata powiedział, że jakby transformator wysokiego napięcia padł, to jedna grabarzowa potrafiłaby stawić mu opór.
Przy całej swej mocy jednak serce grabarzowej stopniało jak gałka lodów (którą w istocie przypominało) kiedy Zenek spojrzał na nią po raz pierwszy spojrzeniem zagubionego psiaka. Czyli spojrzeniem jakie teraz skierował na Hanię.
Kiedy Zenek uniósł palec i skierował go na kapliczkę, w niemej odpowiedzi na zadane mu wcześniej pytanie, kapliczka aż wzdrygnęła się pod mocą tego niemego wyrzutu.
Spostrzegawczy zauważyliby również, że spróbowała dyskretnie* przesunąć się w lewo, by palec Zenka wskazywał na grób ZA nią...
* O ile ponad stukilogramowa kapliczka z jednolitej niemal bryły granitu karkonoskiego, który do najlżejszych nie należy, może cokolwiek próbować robić dyskretnie. |