Wnerwik

Zgodnie z życzeniem krasnoluda nadziak zagłębił się w brzuchu przeciwnika. Olbrzym popatrzył się z niedowierzaniem na broń tkwiącą w swych bebechach, a następnie na flaki zeń wypływające, gdy Skalfrag otworzył mu jamę brzuszną. Wielkolud upuścił maczugę i stał nieruchomo kilka sekund - najwyraźniej był zbyt głupi, by zrozumieć, iż już jest martwy.
Krasnolud postanowił mu pomóc - pchnął go lekko swą tarczą, a ten runął w tył, prosto w ognisko.
- Dobrze mu tak! Niech spłonie! - Zawołał jeden z siedzących w klatce niziołków. Obserwowali walkę z niezdrową fascynacją. Ale cóż im się dziwić - chyba właśnie przybył dla nich ratunek!

Widok umierającego herszta niezbyt dobrze podziałał na morale jego podwładnych.


Bandyta, który jeszcze przed chwilą próbował porąbać swym mieczem Johanna, upuścił swój oręż na ziemię i padł na kolana, błagając o litość.


Wpierw w nogę szalonego drwala wbił się bełt wystrzelony przez niziołka. Mężczyzna poleciał twarzą na ziemię. Gdyby nie bełt, sztylet rzucony przez Williama trafiłby w korpus. Miast tego wbił się prosto w szyję bandyty - nim legł na ziemi był już martwy.

Ostatni z bandy doszedł do mądrego wniosku, iż czas się stąd zwijać - najemnicy usłyszeli jeno trzask łamanych gałęzi, gdy uciekał jak najdalej od obozowiska.