Wnerwik

William powalił złodziejaszka na ziemię i nim ten zdążył się zasłonić poczęstował go zaskakująco silnym, jak na grajka, ciosem w twarz. Uciekinierowi od siły uderzenia aż odskoczyła głowa, z głuchym odgłosem uderzając o bruk. Przez chwilę bard odnosił wrażenie, iż łotrzyk zemdlał, lecz zaraz otworzył oczy, rozglądając się niemrawo, jakby oszołomiony.

Johann przybył w idealnym momencie, by dojrzeć dwóch krępych mężczyzn wybiegających zza zakrętu. Widząc te zarośnięte, zakazane mordy i groźne spojrzenia żołnierz doszedł do wniosku, że zgodnie ze swymi przewidywaniami, właśnie ujrzał kolegów kieszonkowca.
Jeden z nich trzymał w dłoni drewnianą pałkę. Niestety, ciemność nie pozwoliła na zidentyfikowanie broni drugiego.