Darth

Mógł studiować księgi i szukać katalizatorów. Mógł się przygotować i mieć jakiegoś wyczepistego sługę do szpanowania na dzielnicy. Jakoś za bardzo o ten aspekt nie dbał.
Stwierdził, że weźmie się gdzieś schowa i po prostu przywoła sobie sługę. Tak też zrobił. Niewiarygodnie łatwo to poszło. Gdyby tylko nauka matmy i wzorów Möbiusa była taka prosta.
Przymrożonymi oczyma przyglądał się postaci która stała przed nim. Ciężko było domyślić się jego myśli z niemego wyrazu twarzy. W końcu się odezwał.
- Guten tag. - przywitał się i dalej wpatrywał w starca.
Po chwili odwrócił się, zdjął z siebie płaszcz oraz sięgnął po czapkę, aby zdjąć ją z głowy.


- Oy. Weź się zabij. - polecił niedbale swojemu słudze.
Z wyglądu był średniego wzrostu mężczyzną zbliżającym się niebezpiecznie blisko trzydziestki. Miał zielone włosy i z jakiegoś powodu nie otwierał oczu nawet do połowy. Ubiór wyglądał jak wzięty z zeszłej ery. Mógłby tak tańczyć na balach czy nawet grać w bandzie jazzowym.
Położył swój kapelusz i płaszcz na jednym z stołów i zaczął spoglądać na Geoffreya jak gdyby na coś czekał.


Ten zaś rozejrzał się po całym pomieszczeniu. Jedno z krzeseł przesunęło się samodzielnie, by po chwili zatrzymać się tuż przy nim. Starzec usiadł na nim, zakładając nogę na nogę i spoglądając na swojego mistrza z zaciekawieniem.
- Wanhoga. Gdzie jesteśmy, chłopcze?
- Spokój. Opanowanie. - stwierdził zielonowłosy i po chwili stania w zastanowieniu klasnął w ręce, jak gdyby odpędzając wszelkie zło i obawy z otoczenia. - Zadowalająca odpowiedź. - podsumował najpewniej utwierdzając się w jakiś osobistych wnioskach. - Jesteśmy w laboratorium. Pod Warszawą. - wyjaśnił po czym ukłonił się. - Nazywam się Carl. Jestem twoim mistrzem. Z kim mam zaszczyt? - dopytał nie za bardzo kojarząc postać Geoffreya z historii.
- Nie należy rzucać prawdziwymi imionami bez namysłu. Bierzesz udział w Wojnie. A niektóre miana zwracają niepotrzebną uwagę. - odpowiedział ze spokojem sługa - Na razie pozostanę Geoffreyem. Był mi użyteczny za życia, i pozostanie użyteczny niemalże millenium później. - parsknął delikatnym śmiechem. - A zatem nie wiedziałeś kto przybędzie. Interesujące. Wojna niedługo się rozpocznie. Co o niej wiesz?
Mężczyzna był nieco zdziwiony, że staruszek przyznał się do fałszywości jego imienia. Likwiduje to dużą część tajemnicy. - Cóż...Walczymy z wybrańcami graala o spełnienie naszego życzenia. To właściwie wszystko. Na ile znam Polskę to wątpię aby było tutaj wielu rodowitych magów, więc skupmy się na podejrzanych obcokrajowcach. - zaproponował w miarę formalnie.
Geoffrey nie chciał się przedstawić i nagle brakowało jakiegokolwiek tematu do małej rozmowy. Wojna od samego początku? Owszem, Carl chciał wygrać ale jego cel...mógł się pokrywać z celami wielu magów. - Nie planuję od razu rzucać się do walki. - wyznał - Możesz się przy mnie trochę nudzić, chcę tu zrobić ładne przedstawienie i poznać motywy reszty.
Tak długo jak świat dojdzie do jednej z dwóch nowych epok które mu przygotował, ktokolwiek mógł wygrać graal.
Chłopak podszedł do ściany, podwinął rękawy i przyłożył do niej dłoń.
- Jest coś specyficznego, co chcesz o mnie wiedzieć? - spytał.
Sługa uniósł się z krzesła.
- Tylko jedno. - spojrzał intesywnie w kierunku mistrza - Co planujesz uczynić z Graalem?
- Wykorzystać go, oczywiście. - uśmiechnął się do siebie. Na ścianie zaczęły pojawiać się znaki matematyczne i symbole, tworząc coś na wzór obramowania drzwi. - Jeżeli interesują cię moje intencje, podaj mi własne imię. - zaproponował. Wydawało mu się to dosyć uczciwą wymianą.
Geoffrey zaczął się śmiać.
- Duch o potędze przekraczającej wszelkie wyobrażenia pyta cię o twoje zamiary, a ty się targujesz. Sądzę że będzie nam się dobrze współpracowało. - błyskawicznie spoważniał, uderzając laską w podłogę i wzbudzając niewielką falę uderzeniową. - Jam jest Merlin. Lord Magii, Zmiennokształtny, Król Czarnoksiężników.
Chłopak przyglądał mu się przez moment oniemiały.
- Oooh... - westchnął w końcu. Po chwili zastanowienia ponownie się ukłonił. - Aż zaczynam się zastanawiać kto powinien być sługą. - stwierdził w końcu.
Kontury drzwi były kompletne więc Carl oddalił się od ściany i usiadł sobie na krześle.
- Nie będę ukrywał, wpadłeś do smutnych czasów. - zaczął wyjaśniać. - Ludzie posiadają wyłącznie wybór między colą a pepsi, dwoma rzeczami o wyłącznie różnych nazwach. Ludzkość trwa w stanie w którym nie pozwala sobie odebrać pozostałej jej wolności ani walczyć o zyskanie dla niej jakiegoś znaczenia. Łudzą samych siebie. - wyprostował się w krześle. - Chcę aby wybrali, albo pozbędą się wszelkich wolności i stworzą społeczeństwo doskonałe. Wyplenią skażonych przedstawicieli i zaczną się rozwijać jak nigdy dotąd...Albo wycofają swój zakup. - podrapał się po podbródku - Widzisz...wszystkie prawa kupuje się wydając odrobinę wolności. Wiele z nich ludzie zakupili bezmyślnie. Niech wrócą do chaosu i bezprawia jaki był kiedyś. Wtem zamiast rozwijać się jako ogół będą mogli żyć do skraju swojego "ja". - zaśmiał się lekko. - Jednej z tych opcji mam zamiar dokonać z graalem. Której? Do końca nie jestem pewny.
Sługa skinął głową.
- Ambitny cel, godny mego mistrza. I nie kłóci się z moim. Dobrze. - uderzył laską w ziemię, a znikła ona z jego rąk, wraz z szatami, które zastąpione zostały szarym, dwuczęściowym garniturem. - Zniszczę każdego sługę który stanie nam na drodze. A na razie... sądzę że powinienem zwiedzić miasto które stanie się naszym placem boju.
- Nie ma problemu - klasnął zadowolony, że sługa nie ma nic przeciw jego światopoglądom. - Ale nie wychodzimy drzwiami. Uwierz mi, wszędzie dookoła tego miejsca potwornie śmierdzi. - wciąż pamiętał swój spacer. Całe szczęście nie ubrudził w niczym spodni. I w nic nie wdepnął. Chyba.
Chłopak zaczął sobie nucić i staną przed wcześniej stworzonym wejściem.
- Laboratoria to nasza sekretna baza. Dom jest oczywiście gdzie indziej. - wyjaśnił brzmiąc jak najfajniejsze dziecko w przedszkolu.





Jego śpiew rozniósł się po pomieszczeniu a ściana zapulsowała, zamrugała i...otworzyła się w niej błękitna brama.

Carl bez zastanowienia wkroczył do wnętrza.

Była to długa droga, idąca wkoło. Wszędzie był tylko błękit a przestrzeń wypełniały fruwające liczby. Ciężko było pojąć zasady orientacji w tym wymiarze.

Gdy jednak przeszło się całą odległość ronda i wyszło tą samą wnęką którą się weszło...trafiało się gdzie indziej.

W tym wypadku był to pokój w ambasadzie Niemieckiej w Warszawie.

Było to owalne pomieszczenie z mnóstwem wygód oraz ozdób. Doprawdy piękne miejsce.

Stała tutaj już jedna osoba.


Wysoki mężczyzna w żółtym płaszczu i z żółtą czapeczką. Mruknął tylko jakiś nieartykułowany dźwięk i stał dalej nieruchomo.
Merlin również przekroczył bramę, podążając za swym mistrzem. Jego twarz nie zdradzała jego myśli, choć wydawało się że obserwuje przejście z dziwną satysfakcją. Zignorował mężczyznę w płaszczu, chwilowo uznając go za nieznaczącego.
- A zatem, chcesz zdobyć informacje przed rozpoczęciem walki. Czy mogę służyć asystą w tym względzie?
- Jeżeli posiadasz odpowiednie temu zaklęcia. - stwierdził Carl przypominając sobie, że zapomniał swojego płaszcza i czapki. Machnął ręką na olbrzyma a ten wszedł w portal.
- Mam zamiar wprowadzić nieco chaosu w mieście aby wybawić innych mistrzów. Gdziekolwiek zobaczymy pokaz magiczny czy po prostu nadnaturalny to będziemy przynajmniej znali wygląd jakiegoś mistrza czy sługi. - stwierdził spokojnie Carl. - Jeżeli posiadasz coś co pozwoli ci obserwować zamieszanie w mieście gdy wprowadzę do niego piekło, będziesz nieopisaną pomocą w tej fazie gry. - stwierdził spokojnie zielonowłosy. - Osobiście nie będę mógł wyjść z ambasady gdy tylko powstanie poruszenie, aby nie wzbudzać podejrzeń.
Sługa westchnął delikatnie.
- Może. A może nie. Wiele zależy od losu. Obrócenie tego miasta w ruiny byłoby łatwiejszą prośbą. - Zaśmiał się cicho.
- Za wcześnie na to. Jeżeli zbytnio się wychylimy to po prostu rzucą się nam na szyję. - odpowiedział nieco niepoważnym tonem.
- Myślę, że możesz zwiedzać miasto wedle własnych pragnień. Masz swoje lata więc wierzę, że nic ci się nie stanie. - uśmiechnął się szeroko. Fakt faktem gdyby miał po kontrolą berskera albo sługę pozbawionego zdolności samodzielnego myślenia to mogłoby być gorzej... Ale w gruncie rzeczy gdyby dostał coś tak bezużytecznego, to dawno zmusił by je do samobójstwa.
Wielce go radowało, że jego sługa nie był niepełnosprawną jednostką a nawet kimś o wiele potężniejszym od niego i w wiedzy i w magii.
Mag uśmiechnął się szeroko.
- Mam dużo lepszy pomysł na spędzenie wolnego czasu. - wyciągnął przed siebie dłoń, w której w krótkim rozbłysku magii pojawił się starożytnie wyglądający Grimuar. - Zakładam że zabezpieczyłeś to miejsce. Tak więc zajmę się swoimi sprawami. Ciekawe co... - otworzył księgę, i wybałuszył oczy widząc co znajduje się na pierwszej stronie. Zamknął ją gwałtownie, z hukiem. - Wybacz, ale ta sytuacja wymaga mojej natychmiastowej uwagi. - umieścił księgę na pobliskim stoliku, siadając naprzeciwko niej. Jego mistrz mógł z całą pewnością stwierdzić że następowało jakiegoś rodzaju połączenie pomiędzy jego sługą a księgą, ale nic konkretnego.
Carl był głęboko zainteresowany poczynaniami swojego sługi ale stwierdził, że i tak ich pewnie nie zrozumie...więc równie dobrze może przejść do dalszej pracy.
Ubrał się, ukłonił - Do zobaczenia później, Merlinie. - i wyszedł z pomieszczenie. Za nim kroczył Bruno z łopatą i łomem w ręce.
Czekała ich spora droga i to w dodatku pieszo. Inaczej nie będą mieli jak odprowadzić samochodu.

 

__________________
Najczęstszy ludzki błąd - nie przewidzieć burzy w piękny czas.
Niccolo Machiavelli