| Kurt był szczęśliwy. Nie zauważyła go! Ruszył, gdy tylko zniknęła wewnątrz budynku. Szybkim krokiem przemierzył ulicę, kierując się wprost do wejścia do rudery. Nie patrzył na boki, nie rozglądał się. Przy drzwiach złapał kawałek deski i tak uzbrojony wpadł do środka. Znajdzie ją i zabije. Zatłucze tym kawałkiem drewna, a mózg rozsmaruje po ścianach. Odbierze to, co należy do niego.
Miejsce było dobre. Bardzo dobre. Idealne wręcz. Nikt nie będzie przeszkadzał. Nikt się nie wtrąci. Nikt nie pokrzyżuje jego planu, a plan był prosty.
ONA MUSI UMRZEĆ.
Głosy w jego głowie mruczały niecierpliwie. Chciały krwi. JEJ krwi. Już! Teraz!
- Już czas Agnusie - wyszeptał, zagłębiając się w mrok. |