Kerm

Zawsze może być gorzej. Co dość szybko wyszło na jaw.
Jakby nie starczyło szkieletów i innych truposzy, otaczających gospodę i nie pozwalających nawet na mały spacerek, to jeszcze i w środku zaczęły się kłopoty.
- Dopóki mamy co pić... - Krasnolud wskazał na półki, pełne butelek, bynajmniej nie pustych. - A ze szczurkami sobie poradzimy. Małe, łatwo rozdeptać...

Na początku przynajmniej nikt nie zamierzał się pchać do spiżarni. Los ugryzionego przez szczura mężczyzny był dość zniechęcający. Ale na wszystko są sposoby.
Przez wycięty w drzwiach niewielki otwór mógł się wydostać tylko jeden szczurek na raz. I trafiał wprost do solidnego worka.
Chrzęst rozdeptywanej czaszki i łamanych żeber stanowił piękną melodię w uszach oblężonych. Niestety - również i ostrzeżenie dla innych, bowiem po czwartym rozdeptanym szczurku kolejny już się nie pojawił. Trzeba było wybrać coś innego.
Przez odrobinę uchylone drzwi do spiżarni wślizgnął się uzbrojony w tęgą pałę krasnolud, w specjalnym szczuroodpornym stroju, sporządzonym w pocie czoła przez kilka niewiast. Wysokie buty składały się z kilku warstw skóry, spodni nie przegryzłby nawet wilk, a na wzmocnionych stalą rękawicach połamałby sobie siekacze każdy gryzoń.

Zbiorowy atak szczurów-szkieletów zakończył się sromotną klęską atakujących. Pozbawione instynktu samozachowawczego szczury atakowały do upadłego, nie zważając na to, że każdy atak przynosi im tylko straty. Ostatnich desperaci, usiłujący wspiąć się na krasnoluda i rzucić mu się do gardła, zostali zniszczeni tak jak ich poprzednicy.
Spiżarnia była wolna.

Z wodą też Kyllan dał sobie radę. Skoro jednym czarem można oczyścić stulitrową prawie beczkę wody...