| Charlotte nie wiedziała już co myśleć i jakimi kierować się emocjami. Targały nią strach i rozpacz, a zarazem radość, że goniące ich truposze płoną, daleko za nimi. Gdzieś w głębi liczyła cicho, że może cała ta epidemia trafiła tylko ich miasto i, że wojsko już wszystkim się zajęło. Rozmyślała o tym, że będzie mogła wrócić do swojego dawnego życia. Czy było to jednak możliwe? Gdzieś w tle słyszała słowa Seana. Jak zwykle chamskie i bez odrobiny wyczucia. Przerażające jednak było to, że miał trochę racji. Świat się zmienił i wszyscy będą musieli jakoś sobie z tym poradzić. Cieszyła się, że zdążyła się nauczyć co nie co z dziedziny medycyny, czuła się dzięki temu trochę spokojniej.
Charlotte nie patrzyła już za siebie. Miała dość obserwowania zgliszczy. Chciała zobaczyć coś nowego. Coś co nie zostało dotknięte, tą przerażającą zarazą. Chciała odnaleźć miejsce, gdzie znów odnajdzie spokój. Miała jednak świadomość, że to co ją spotkało, zmieniło ją nieodwracalnie i nigdy nie będzie już taka jak kiedyś.
Obserwowała spokojnie widok, leniwie przetaczający się za oknem. Całość wciąż upstrzona była barwą czerwieni, promieniującej od płonącego miasta. Patrząc jednak tak przed siebie i nie martwiąc się chodź przez chwilę o swoje życie, czuła nieopisany spokój. |