Felien idąc ze Sveinem w kierunku karczmy obawiała się, że zastaną w środku jedynie śmierć. Rzeczywistość okazała się inna, jednak brak ludzi nie uwolnił Felien od niepokoju, który wzmagał się wraz z odkrywaniem nowych śladów napastników. Trzeba było powziąć działania...
- Powinniśmy. - odpowiedziała Brannowi, kiedy ten ją zagadnął - Wręcz musimy. Nie można pozostawić tych ludzi na pastwę orków. - dodała pewnie - A oni nie mają wiele czasu, tak i my nie mamy.
***
Wiadomość o możliwym przywódcy orczej bandy nie poprawiała sytuacji, ale nie mogła także zmienić postanowienia Felien. Taki scenariusz działałby na niekorzyść ścigających, ale jednocześnie mógł świadczyć o bardziej konkretnym planie, który mógł zakładać doprowadzenie ludzi żywych.
- Także ruszę z wami w pościgu. - odezwała się z determinacją Felien - Tak jak zostało powiedziane- marnowanie czasu nie sprzyja uprowadzonym ludziom. Ranni i słabsi mogą opóźniać orki, o ile zależy im na doprowadzenia wszystkich do celu. - elfka martwiła się, że jeżeli niektórzy ludzie zaczną być balastem napastnicy mogą zechcieć go odciąć. Należało działać szybko i mieć nadzieję, iż liczyła się dla nich ilość porwanych - Jeżeli orki faktycznie posiadają zorganizowany oddział tym ciężej może być ich dopaść. Niemniej potrzebujemy prowiantu... a najłatwiej będzie przeszukać gospodę w jego poszukiwaniu. Powinniśmy szybko odnaleźć co jest nam potrzebne. Każdy zapewne posiada swój własny, ale być może przyda się go uzupełnić.
Elfka spojrzała smutno na małego Javriego, którego zakaz wyruszenia wraz z nimi wielce zasmucił. Będzie miał jeszcze czas...
Felien podążyła wzrokiem za spojrzeniem Sveina, aby ujrzeć powracającego Dwalina, który jednakże nie zjawił się sam. Elfka spojrzała zaskoczona, widząc osobę podążającą wraz z krasnoludem...