| Sorel Eltha
Fajnie, widać, że wieśniacy mnie uwielbiają, chyba przypadłem im do gustu. Ironizował w myślach. Ciekawe czy jak powale tych dwóch patałachów z bronią... hahaha z bronią. Czy można nazwać zardzewiałą stal bronią. Ma tylko takowy wygląd. Reszta wieśniaków to pestka. Jeśli ich wyrżnę będę ścigany, jak ich nie wyrżnę, też mnie będą ścigać, co za bydło. Dziwne, że ta rasa jeszcze nie wyginęła, są głupsi od zwierząt, a roznoszą się jak zaraz. Przez takiego z nich jestem splamiony częścią ich niedoskonałości. Nienawidził ludzi. Gdzie się nie pojawił musiał albo walczyć o życie albo uciekać. Nawet będą w Akademii ciągle bił się z innym, drwili z niego, wyśmiewali, znęcali, obrażali. Przez całe życie był uważany za gorszego. Nikt nigdy nie zastanowił się nad jego uczuciami. Zawsze był sam, sam jak palec. Żył samotnie. Jego życie wyglądało jak jedno wielkie nieszczęście. Bogowie się nad nim nie litowali. Jedynie co dostał od nich, to miecz, z którym nie wiedział co robić. Jednak tak jak przyrzekł. Nikomu go nie pokaże, nie pozwoli dotknąć, nawet jeśli miałby paść trupem i przykryć swoim ciałem ów tajemniczą broń. Jeszcze nie wiedział, jak bardzo jest to potężny artefakt, który czekał aż Sorel będzie gotowy go przyjąć, przyjąć wielką odpowiedzialność i brzmienie jakie w sobie nosił.
W rozmyślaniu i błądzeniu zauważył dość nietypowego jegomościa. Mimo to musiał się wyrwać od tych chłopów. Wyjął swój miecz ukryty pod płaszczem i pchnął jednego synalków karczmarza.
__________________
Yami yori mo nao kuraki mono, Yoru yori mo nao hukaki mono Konton no umi yo, tayutoishi mono, konjiki narishi yami no oo Ware koko ni nanji ni negau, ware koko ni nanji ni chikau Waga maeni tachifusagarishi subete no orokanaru mono ni Ware to nanji ga chikara mote hitoshiku horobi o ataen koto o! Giga Sureibu! |