xeper

Pierwszy strzał okazał się zupełnie niecelny, tak jakby Thoer nie strzelał do walczących najemników ale celował wprost w przelatujące nad polem bitwy gołębie. Druga strzała jednak trafiła. Wbiła się głęboko w ramię jarla Jaerna Jaernsonna. Relhad zawył z bólu. Pocisk najwidoczniej przeciął jakieś ważne połączenia nerwowe, gdyż ręka opadła a topór wysunął się z bezwładnej dłoni. Na ustach jarla pojawiła się krwawa piana, niechybny znak, że koniec jest już blisko.

Balbinus – WW (+10) 98 (PS 48), sukces! Obrażenia 9+3-4=8
Trafienie krytyczne +8, 90

Mag, który w końcu zdecydował się na wzięcie udziału w walce i zaryzykował własne życie, dopadł do Jaerna. Relhad nieudolnie starał się zasłonić dzierżonym w jednej ręce toporem, ale ostrze miecza ominęło zasłonę i wcięło się głęboko w udo jarla. Cios był tak potężny, że zdruzgotał kość udową, przeciął miednicę i ugrzązł w podbrzuszu wojownika. Jaernson osunął się martwy na ziemię, a Balbinus z niepokojem obserwował to co dzieje się dookoła. Jego życie też wisiało na włosku.

Abdul – Zr (-20) 59 (PS 39), porażka

Rusanamani najwyraźniej nie zwrócił żadnej uwagi na przychodzącego mu z pomocą maga. Zajęty był wykonywaniem dziwacznych figur i wymachów kończynami. Efekt całego przedsięwzięcia był taki, że niemal się wywrócił, ale w końcu znalazł się poza zasięgiem relhadzkiego topora. Tym samym pozostawiając Balbinusa na pastwę rozwścieczonego Relhada.

Hallex w końcu znalazł bezpieczną przystań. Razem ze swoimi podopiecznymi wczołgali się pod spory krzak, spod którego mogli, sami pozostając niezauważeni, obserwować pole bitwy.
- Oni tam giną – szepnęła do Gnaeusa Julia. – Może powinieneś im pomóc... My tu jesteśmy bezpieczni...

Na krzyk Naima nikt nie zareagował. Trzech rannych Relhadów najwyraźniej nic sobie nie robiło z jednego Thoera. Ich prawdziwy dowódca leżał teraz martwy z mieczem w bebechach i właśnie mieli zamiar go pomścić.
- Puść mnie... – zdołał powiedzieć Thoer, a ruch krtani sprawił, że sztylet mocniej wbił mu się w gardło. – Oni nie poddadzą się...


Naim z niepokojem zauważył, że zbliżający się szybko Narib trzyma w ręce łuk. Drugą ręką sięgnął po strzałę, ale nim Rusanamani zareagował, pocisk już znajdował się na cięciwie, a łuczysko wyginało się nabierając mocy. Strzała wyleciała, ale nie w Naima tylko wprost w znajdującego się najbliżej Relhada. Wojownik znajdował się w takiej pozycji, że pocisk przebił jego ramię od boku i wszedł niemal po lotki, równocześnie penetrując płuco i wbijając się w serce. Relhad upadł na ziemię nie wydając żadnego dźwięku. Narib posłał Naimowi tryumfujący uśmiech.

Dwóch pozostałych relhadzkich wojowników, mimo że atakowali z pasją i furią nie zdołało wyrządzić większych szkód swoim przeciwnikom. Bogowie Thoerów chwilowo przesłonili swoją mocą północne bóstwa, biorąc w opiekę swoich wyznawców i dając im jeszcze odrobinę nadziei.

Marco, ostatni z legionistów znów zaatakował Relhada, który jednak nie dał się zranić. Skupiony na legioniście nie zauważył nadciągającego z boku centaura, który z całej siły wbił mu włócznię w brzuch. Najemnik wypuścił z rąk topór i chwycił za okrwawione drzewce sterczące mu z brzucha. Centaur widząc, że człowiek umiera wyrwał włócznię, powodując jeszcze większe obrażenia wewnętrzne. Śmiertelne zejście najemnika było kwestią chwili.

Ostatni z Relhadów został otoczony i zabity po chwili szaleńczej obrony. Walka była wygrana, niemal wszyscy oponenci leżeli martwi na pokrytym krwią gościńcu. Niestety wśród poległych znajdowało się też trzech legionistów – Regius, Varro i Castor, przy których Marco odmawiał teraz ciche modły. Nie żył też Eyjolf. Narib stał zadowolony, a pojmany przez Naima Thoer patrzył na zdradzieckiego Rusanamani z nieukrywaną nienawiścią.