| Zbigniew Kozon
Oddech menela sam w sobie nie sprawił, że Zbigniew się upił, ale przypomniał mu o dobrodziejstwach cieczy zwanej alkoholem. Pozwolił człowiekowi uciec (Pomysłowy był, Swołocz..).
Aby zdusić coraz bardziej naciskający na niego głód, sięgnął po butelkę piwa, wlewając do gardła połowę. Twoje zdrowie, ponie Mortar! Rzucił jeszcze. Po wypiciu poczuł, jak ciepłe piwo rozlewa sie miłym ciepłem po jego wnętrznościach, szczypiąc lekko. Trza siem konwerwować, a co!! Rzucił podając butelkę szkieletowi w czapce.
A pon to co tu robiu? Podszedł spokojnie do nazisty troszkę bardziej niż chybotliwym krokiem. Czuł szacunek przed jego mundurem, a bardziej przed kałasznikowem trzymanym przez niego. Potknął się wtedy o ciało teologa. Wciągnął zapach w nozdrza. Świerze.. Uśmiech wykwitł pod jego brodą. Świat jest piękny.
__________________
Nie chcę ukojenia, które mogłoby mi odebrać skruchę, nie pragnę uniesień, które wbiłyby mnie w pychę. Nie wszystko, co wzniosłe, jest święte, nie wszystko co słodkie - dobre, nie wszystko co upragnione - czyste, nie wszystko co drogie - miłe Bogu. |