| Gabor nie zwlekał ni chwili. Znał możliwości takich szponów wspartych do tego siłą nieumarłego. Puścił miecz, cofnął prawą nogę o krok do tyłu, odbił się z niej i wyprowadził do przodu potężne kopnięcie. Bez finezji, czysta siła. Celując w tułów wykorzystał sprężystość swoich mięśni i twardość kości. Świadom każdego ruchu celował tak by rzucić stwora ponownie na tarczę krzyżowca. Oczy świeciły mu nadnaturalnym blaskiem, wysunął kły i zdawało by się, że cała ta walka zamiast przerażać, podniecała go tylko. Rozpostarł ręce szeroko, a w każdej trzymał sztylet. Przyczaił się gotów do skoku gdyby okazało się, że trzeba nieszczęśnika dobić. |