| - Jakby telefon dzwonił, odbierz, to pewnie my.
Powiedziawszy to, Józek uśmiechnął się do Julki pokrzepiająco. Oglądając się po raz ostatni w lustrze koło drzwi uświadomił sobie, że jeśli dziewczyna zauważyłaby uśmiech spod pseudostroju ninja to musiałaby mieć chyba zmodyfikowanego Roentgena w oczach, działającego tylko na dwie warstwy ubioru i nigdzie dalej. Pokręciwszy głową nad własną głupotą, Józek stanął koło drzwi i położył rękę na klamce, drugą wkładając sobie inhalator w kącik ust.
- Robimy to na trzy, Kamil. Otwieram, wypadam, Ty zaraz za mną, Julka zamyka drzwi zaraz na naszych plecach. Jak będziemy wracać, damy znać telefonicznie lub przez CB. Jak nie damy, to będziemy się dobijać i krzyczeć Lidka, żebyś wiedziała, że to my. Jak kto inny, bądź ostrożna, nie znasz, nie wpuszczaj. - Boże, pewnie brzmię jak jej matka - Z otwieraniem robimy tak samo. Otwierasz, my się pakujemy jak najszybciej, potem wypadamy. Aha!! Wpadłem na pomysł, jak trochę mgły zostanie, to w szafce na dole, tej którą mijaliśmy po drodze, jest odkurzacz. Spróbuj ją wessać i zobacz co się stanie.
Chłopak wzruszył ramionami w odpowiedzi na miny przyjaciół.
- No co, a nuż a widelec. Gotowy? - dodał, kładąc rękę na klamce, patrząc na Kamila, gotów wypaść na zewnątrz na jego potwierdzenie. |