| Byli, można by rzec, w kropce. Każde działanie, jakie by podjęli, mogłoby się skończyć źle. Dla nich, dla niewolników, dla barda, któego chcieli uwolnić.
Różne pomysły były wysuwane i wnet spotykały się z mniej czy bardziej konstruktywną krytyką.
Jakie bowiem mieli możliwości działania? Wyłamać drzwi chronione magią i oberwać zaklęciem prosto w twarz? Nie mówiąc już o hałasie, uczynionym przy tej okazji?
Zbyt wielkich szans podczas starcia ze sztucznym ochroniarzem też by nie mieli. Nawet gdyby, przy odrobinie szczęścia, zdołali go pokonać, to, po pierwsze, z pewnością nie obyłoby się bez zaalarmowania wszystkich w okolicy. A przecież nie o to chodziło, by zrobić wielki raban, tylko o to, by załatwić wszystko po cichu i wynieść się stąd bez zwracania na siebie uwagi. Przynajmniej przez kilka godzin.
Spowodować wybuch machiny? Jaką mieli gwarancję, że to im się uda? Nie warto było nawet wspominać o takim drobiazgu jak to, że mogli sami na siebie ściągnąć śmierć, zwalając sobie na głowy sufit tudzież resztę budowli. A samo zabranie niebieskiego, strzelającego iskrami kamienia, zapewne mogłoby unieruchomić buchającą parą machinę, ale prócz wywołania alarmu nie skończyłoby się to źle dla tych, co się rozsiedli poziom lub dwa wyżej.
Najrozsądniejszym wyjściem zdał się Jackowi pomysł polegający na wybiciu, a raczej na powiększeniu, dziury w suficie i przedostaniu się na wyższe piętro.
- Świetny pomysł - powiedział Jack do Dorien. - Dokoła jest mnóstwo rupieci, z których dałoby się zrobić drabinę. I jakieś pręty, służące do zrobienia większej dziury. A jak będziemy tam, wyżej, to się rozejrzymy, co możemy zdziałać. |