| Arek zauważył Amorka - znajomą twarz i usłyszał swój pseudonim, podszedł do człowieka, z którym ten rozmawiał. Usłyszał charakterystyczny sposób mówienia Lwowiaka. On też nie był stad, więc zawsze łatwiej było im się porozumieć. Nie miał zamiaru im przeszkadzać. Kręcił się w miejscu, widać było, że żałuje, że zbyt wcześnie tu przyszedł. Zazwyczaj pracował i przebywał sam ze sobą, niewielu ludzi tutaj znał na tyle, żeby cieszyć się z ich obecności ~Ciekaw jestem, kto ma towarzyszyć w mojej misji..~ Rozejrzał się jeszcze dookoła - ~Tylu młodych, każdy ma swoje ideały.. Nie ma co kryć, wszyscy się przydadzą w tej godzinie próby ducha. Po ich ciałach, pewnie i moim, osiągniemy może w końcu wolność.. Głupio jest umierać za ojczyznę, lepiej dla niej pracować. Lepiej jednak umrzeć, niż dać się złamać.~ Rozmyślał patrząc na chmury płynące po niebieskim niebie. Gdy opuścił wzrok, zauważył Ankę mocującą się z opaską. Uśmiechnął się. Ta dziewczyna była naprawdę miła, ale szkoda, że pewnie szybko się wypali. W końcu tyle robi dla naszego batalionu.
Hej, Maria. Wspomóc Cię agrafką? Czy może przyszyć Ci to na stałe? Od teraz bedziemy nosić to do końca - do śmierci lub zwycięstwa. Wyszczerzył zęby. Zazwyczaj to on wykonywał prace ręczne dla znajomych, czyścił karabiny, cerował dziury, więc czemu nie miałby pomóc teraz?
__________________
Nie chcę ukojenia, które mogłoby mi odebrać skruchę, nie pragnę uniesień, które wbiłyby mnie w pychę. Nie wszystko, co wzniosłe, jest święte, nie wszystko co słodkie - dobre, nie wszystko co upragnione - czyste, nie wszystko co drogie - miłe Bogu. |