| Miguel był bardzo szczęśliwy. Widział boski plan jego ojca. Było mu dane ujrzeć upadek pierzastego węża. Jaguar rzucił się na płonącego gada i w jednym susie powalił go na ziemę rozgryzając mu skórę zaraz przy samej głowie. Ostatnimi chwilami mitycznego stworzenia były drgania skrzydeł, które ustały w ciągu kilkunastu sekund. Czarny jaguar chwycił w zęby truchło i zrzucił je w przepaść. Jeszcze przez chwilę widać było płomień, który powoli gasł. Pierzasty wąż upadł pochłonięty przez ciemnosć.
W końcu syn Tezcatlipoca wybudził się z błogiego stanu. Siedział na drzewie chwiejąc się i mając między zębami jakieś liście. Spora ich kępa leżała pod gałęzią, na której siedział. Wszystko przyzdobione przegryzioną lianą. Meksykanin jeszcze przez dobre pięć minut siedział na drzewia próbując odtworzyć co działo się podczas jego narkotycznej wizji. Trudno to nie było.
Brat leżał na gałęzi niżej. Jego uwaga była skupiona na kępie krzaków niedaleko Miguela. W końcu Tlacatocaz zwrócił uwagę na to, co nie umknęło czułemu słuchowi jaguara. Ten ktoś sam się prosił o to, aby zarobić kulę. Aby być kolejnym, kto będzie złożony w ofierze dla dawnych bóstw. Nieznajomy był z pewnością doświadczony. Spodziewał się ataku z każdej strony, ale czy na pewno od góry? Miguel zdecydował się pokonać tyle drogi ile tylko może górą. Po gałęziach. Nóż trzymany w zębach delikatnie poszerzał uśmiech meksykanina. Na szczęście leki na krzepliwość krwi jeszcze działały. Nie musiał marnować kolejnej dawki “siódemki”. Czekał tylko na odpowiedni moment, aby skoczyć temu komuś na kark i jedną serią ciosów pozbawić ofiarę możliwości obrony. |