Aeshadiv

Huk, którego Miguel się nie spodziewał przestraszył go nie na żarty. Momentalnie meksykanin złapał za Deserta i obrócił się w stronę źródła hałasu. Jak to w jego zwyczaju bywało zbliżył się ostrożnie robiąc spory łuk wokoło miejsca, w które się udawał. Gdy okazało się, że zagrożenia już nie ma Miguel przywołał do siebie Brata i spokojnym krokiem podszedł popatrzyć co się stało z Reporterem.

Wyglądało to ciekawie. Ich dawny towarzysz był tu, tam, tam, tu i jeszcze kawałek na drzewie. Jose kucnął zerkając na odłamki kości na liściach. Uśmiechnął się i powiedział cicho.

- Hm… no tak. Zapomniałem powiedzieć, że są tutaj też miny. W sumie to jego wina. Zawsze powtarzam : patrzcie pod nogi, bo węże są tu jadowite, a Quetzalcoatl im błogosławi. Tak to jest jak się nie słucha syna Tezcatlipoca.

Jakieś gadania o wspólnym żarciu niespecjalnie zachęciły Miguela do zbliżenia się do reszty. Meksykanin udał się między drzewa wraz z jaguarem. Tam przysiadł spokojnie i wyciągnął nieco prowiantu z plecaka. Zjadł, a następnie udał się do krainy określanej nazwą Ecstasy.

 

Proxy

Jej wzrok był wbity w jeden punkt. Lustrowała go. Łapiąc do rąk co rusz inną część broni cały czas go lustrowała. Szmatka wchodziła w zakamarki i proste zabierając ze sobą pył i piasek. Po odrzuceniu broni wpadło do nieco środka. Lekko ponad 5kg wiekowego metalu musiało mieć swoje 5 minut za każdą z takich sytuacji. Nie można było dopuścić, że zawiedzie w nieodpowiednim momencie. Na pewno nie w tym świecie.

W chwili wybuchu momentalnie skuliła się jak zaalarmowane zwierze, odwracając głowę w odpowiednim kierunku. Nie tracąc ani chwili rozebraną broń zgarnęła w złożone ręce i rzuciła się w stronę najbliżej osłony, za którą będzie wstanie się schować. Tam też zza tego miejsca spojrzała w kierunku wybuchu. Dopiero wtedy mogła zobaczyć tak na prawdę, co się dzieje.

Nie trzeba było długo szukać. Reporter był obecny w dość wielu miejscach. Wynik był oczywisty. Cóż... Zdarzało się. Szkoda, że nie na kimś, kogo gonili. Było by prościej. Teraz mogło się wydawać nieco ciężej. Zawsze było to kolejna osoba do zaciskania cyngla w newralgicznych sytuacjach.

Leżała schowana do momentu aż nie złożyła broni i nie dostrzegła Miguela w pobliżu wybuchu.

- Miguel, musimy się zbierać! - rzuciła sucho i stanowczo podnosząc głos na tyle, by usłyszał ją i jej ton.

Tak mocny ładunek wybuchowy był zdecydowanie bardziej słyszalny niż wystrzał starej broni pomiędzy chaszczami. A tam, gdzie coś się dzieje, jest wielu chętnych, by to sprawdzić. Poco sobie robić dodatkowych problemów i czekać na gości? Jak widać, w okolicy jest wiele żyjących osób.

Podniosła się zza zasłony i skierowała ostrożnie w kierunku punktu zgonu. Rzuciła poglądowo wzrokiem.

- Mamy niewiele czasu. Obiadu tutaj dziś nie będzie - dodała podnosząc potrzebne "już bezpańskie" przedmioty z okolicy.

 

Nasty

 

Serinshar

[...]Leon po krótkiej chwili w jednej z półek znalazł małe pudełeczko a w nim tajemniczy kluczyk.
Nie wiedział do czego ten kluczyk może być .Wyciągnął go i próbując otwierać nim zamknięte szafki, przez przypadek natknął się na obraz. Obraz tenprzedstawiał starą kobietę na tle małej chatki i był lekko przekrzywiony. Było za nim coś jasnego, podobnego do deski. Ziggy z podekscytowaniem zdjął go i jego oczom ukazała się drewniana półka wmurowana w ściane. „To pewnie do niej jest ten kluczyk”-pomyślał i wsadził klucz do zamka. Ostrożnie przekręcając skrzypiący już ze starości zamek nagle ugiął się w kolanach od przerażająco głośnego huku. Jego skórę pokryła gęsia skórka „ Kurwa co to był?” Wyskoczył z chatki prawie wywracając się o próg, który tylko przeszkadzał. Leon zobaczył jak w powietrzu unosi się wielka chmura dymu powybuchu. „Pewnie Reporter odpierdolił coś głupiego”.-pomyślał a na jego twarzy ukazał się lekki uśmieszek.

Pobiegł w stronę wybuchu, gdy tam dotarł natrafił na wielką dziurę oraz kawałki ciała Reportera. „Co za idiota. Dobrze mu taki tak nikt nie będzie za nim tęsknić”.-Po czym odwrócił się w stronę Saxa, który w oddali klęczał nad swoją ofiarą i niemiłosiernie klnął. „Co ten kretyn robi ? Reporter nie żyje a on dalej zabawia się swoją zdobyczą”.
Bez żadnego rytuału pożegnalnego wrócił do chatki, gdzie czekała na niego tajemnicza półka.

„Jak będzie w niej coś wartościowego zachowam to dla siebie. Po co Ci durnie mają wiedzieć, że mam przy sobie drugą broń czy cokolwiek co przyda się w przetrwaniu”.
Wsadził lekko pordzewiały kluczyk do zamka i otworzył półkę. Z zawiasów półki dobiegł cichutki skrzyp a ze środka wyleciała smuga kurzu. Ziggy zaczął lekko pokrzypywać i sięgnął ręką do półki.
W ręku czuł tylko małe zimnie przedmioty. Były to 2 małe bransoletek i 1 złoty naszyjnki. Znalazł w niej jeszcze akt własności domu oraz akta na których widniał dużo czerwony napis „TOP SECRET” W aktach były zapisane dane różnych ważnych osób ze starego świata. Leon schował wszystko do plecaka i poszedł w kierunku Saxa, który przygotowywał coś do jedzenia.

Nagle Ziggy słyszy głośne wołanie o pomoc. Głos ten był mu dobrze znany pomimo tego, że pierwszy raz słyszał go tak zdesperowanego. Leon przyśpieszył najszybciej jak umiał aby sprawdzić w co wplątał się Sax.
Widząc jak ten stoi jak słup soli od razu domyślił się co jest grane. „Kurwa! Pole minowe. Jakie ja mam szczęście, że mnie nie wyjebało uff”.-Ziggy odetchnął z wielką ulgą i ostrożnie położył się na ziemi.
Wyciągnął nóż, który przywiązany był do kostki u lewej nogi i zaczął nakłuwać ziemie. Już przy pierwszym nakłuciu poczuł coś twardego. Ostrożnie wbił nóż głębiej i zaczął ją obkopywać. Po minucie stresu i strachu wyciągnął pierwszą minę i położył obok po lewej stronie ścieżki, którą czyścił. „Dopiero pierwsza mina a gdzie dopiero tam do Saxa. Hah trochę sobie na mnie poczeka biedaczyna”. Ziggy by nie tracić czasu zaczął szukać reszty.

 

__________________
"Typowy człowiek jest zlepkiem rutyny, idei i tradycji."

Mrsanczo

Jest źle – stwierdził oczywistą oczywistość krzykiem. Ziggy jak dojdziesz do mnie to drzwi mi tutaj z domu przytaszcz – krzyknął – tak serio ! Wdech wydech – sam zasadzasz wnyki to się z nich wydostaniesz. Spokojnie sięgnął dłonią do kieszeni spodni. Wymacał papierosy. Tak – powiedział triumfalnie – Ziggy śpiesz się tam ja sobie zapalę – powiedział najspokojniej jak potrafił zapalając papierosa. „Mam jeszcze trzy, kurwa” - pomyślał. Palił papierosa, stojąc jak posąg czekał na kolegę.Sax tylko nie papierosy - krzyknął w kierunku saxa - to gówno Cię zabije. Ta jakby mogło to mi zaszkodzić - odpowiedział pewny siebie

 

__________________
"Ignorance is bliss." ~ Cypher

Kuro

Nie ma to jak strzelba. pomyślał. Na bliskie spotkania trzeciego stopnia - jak znalazł.

Ta tutaj wymagała generalnego remontu. Pordzewiała, brudna, ale hmmm.... jak się oczyści, nasmaruje - to coś z tego będzie. Zawsze się znajdzie amator na broń. Można się na coś wymienić. Sprzedać.

Analizy handlowe i prognozy WIG20 zostały gwałtownie przerwane. Wybuch.

Naylor odruchowo padł na ziemię. Przyczaił się ściskając PM.
Zasadzka. to było pierwsze co przyszło na myśl. Ta dwójka była na wabia. Ściągnli nas na polankę i wystrzelają jak kaczki.

Ale nie... Nikt ma strzela. Cisza.

Zresztą - czy moja ferajna by się nie dała zaskoczyć? I podejść? W życiu. To nie dzieci.

Ostrożnie zbliżał się do polany.

Co to za wołanie?

Sax wlazł na minę. Dobrze, że biedaczysko nie wyleciał w powietrze. Stąd wybuch. Jednego mniej. Padło na Reportera - no cóż życie. Na wojnie, jak to na wojnie.

Sax tylko nie papierosy - krzyknął w kierunku kolegi - to gówno Cię zabije.

 

Aeshadiv

Miguel był bardzo szczęśliwy. Widział boski plan jego ojca. Było mu dane ujrzeć upadek pierzastego węża. Jaguar rzucił się na płonącego gada i w jednym susie powalił go na ziemę rozgryzając mu skórę zaraz przy samej głowie. Ostatnimi chwilami mitycznego stworzenia były drgania skrzydeł, które ustały w ciągu kilkunastu sekund. Czarny jaguar chwycił w zęby truchło i zrzucił je w przepaść. Jeszcze przez chwilę widać było płomień, który powoli gasł. Pierzasty wąż upadł pochłonięty przez ciemnosć.

W końcu syn Tezcatlipoca wybudził się z błogiego stanu. Siedział na drzewie chwiejąc się i mając między zębami jakieś liście. Spora ich kępa leżała pod gałęzią, na której siedział. Wszystko przyzdobione przegryzioną lianą. Meksykanin jeszcze przez dobre pięć minut siedział na drzewia próbując odtworzyć co działo się podczas jego narkotycznej wizji. Trudno to nie było.

Brat leżał na gałęzi niżej. Jego uwaga była skupiona na kępie krzaków niedaleko Miguela. W końcu Tlacatocaz zwrócił uwagę na to, co nie umknęło czułemu słuchowi jaguara. Ten ktoś sam się prosił o to, aby zarobić kulę. Aby być kolejnym, kto będzie złożony w ofierze dla dawnych bóstw. Nieznajomy był z pewnością doświadczony. Spodziewał się ataku z każdej strony, ale czy na pewno od góry? Miguel zdecydował się pokonać tyle drogi ile tylko może górą. Po gałęziach. Nóż trzymany w zębach delikatnie poszerzał uśmiech meksykanina. Na szczęście leki na krzepliwość krwi jeszcze działały. Nie musiał marnować kolejnej dawki “siódemki”. Czekał tylko na odpowiedni moment, aby skoczyć temu komuś na kark i jedną serią ciosów pozbawić ofiarę możliwości obrony.

 

Proxy

- Miguel!? - podniosła nieco głos mając nadzieje, że za krzakami zostanie usłyszana.

Z brakiem odpowiedzi jej mina nieco pokwaśniała. Przymrużyła oczy i rozejrzała się po okolicy. D wdepnął. Leon był jedyną osobą, która potrafiła mu pomóc. Odszukała go wzrokiem. Na szczęście był już w trakcie ratowania współtowarzysza. Kolejna osoba wcale by nie pomagała, tylko wadziła. Tam Mara nie była potrzebna. Natomiast ona sama potrzebowała Miguela, który gdzieś polazł.

Po wybuchu należało jak najszybciej opuścić teren. Wszyscy albo stoją albo się rozleźli. Sama nie jest w stanie przemieścić grupy. Nawet jeśli, nie mogła zostawić Miguela.

- Miguel!? - Krzyknęła nie za głośno.

Kolejny brak odpowiedzi spowodował rozpoczęcie szukania go z drugiej strony pola minowego, które należało ominąć szerokim łukiem. Oplątała rzemień broni wokół ramienia, przeładowała i również z ostrożnością zniknęła w zaroślach.

 

Feenat

Tupot ciężkich glanów o asfalt nie miał końca. Po pierwszym kilometrze, dziewczyna przewiesiła kałacha przez ramię.

Jakby miało się już coś poważnego stać, to dawno już by się stało – pomyślała.

Idąc niekończącą się autostradą, cmentarzyskiem aut, co jakiś czas przystawała, rozglądając się za czymś interesującym. Lecz wszystko było już po kilkakroć przeszukane, wiec marne szanse na perełkę. No, ale zawsze trzeba próbować. Z autostrady zauważyła budynki. Wysokie budynki, porośnięte roślinnością, jak auta na drodze. W takich miejscach można kogoś znaleźć, czy to przyjaźnie nastawionego, czy wrogo … kogoś. Jako, że droga prowadziła prosto na miasto, nie było innego wyjścia jak zagłębić się w ten gąszcz. Jak to zwykle się robi : parę podskoków, lekkie rozciąganie, bieg w miejscu, karabin przed siebie i gotowe. Dziewczyna ciężko westchnęła i ruszyła na przód.

- W końcu mogłabym kogoś znaleźć, taka miła odmiana by była.

Rozglądając się po okolicy, jej uwagę przykuły odbicia światła. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że odblaski poruszały się, co oznaczało, że ktoś lub coś się zbliża. W jednej sekundzie, adrenalina podskoczyła dziewczynie do maximum. Źrenice zważyły się, oddech zrobił się szybszy, mięśnie napięły, umysł stał się jaśniejszy. Trzeba było szybko myśleć. Kątem oka zauważyła dogodną kryjówkę z pierwszego piętra, wieżowca obok. Wspięła się po gruzach i roślinności. Miejsce może nie było 100% dobre, ale żadne nie jest. Ważne było, że pięknie wtapia się w krzaki, w których była schowana z jednej strony, a z drugiej ściana i gruzy budynku. Wyjęła z plecaka lornetkę z przyciemnianą szybką, aby nie było widać żadnych odbić od szkła. Serce zaczęło szybciej jej bić. Czekała. Jak pająk w ukryciu. Zaatakuje, czy przeczeka? Oddech zaczął się lekko uspokajać.

 

Nasty