... nie, nie. Ja rozumiem Aschaar, ja też do takich należę, lubię kiedy jest ciekawie i tajemniczo. Zresztą fakt że, jak pisałem wyżej, sam używałem tych różnistych języków obcych do rpg, mówi że mi się to podoba.
Ja tylko myśląc o używaniu języków obcych do naśladowania języka demonologicznego czy nekromantycznego, myślę o większej skali, jak traktaty magiczne, formuły zaklęć, mowa demoniczna czy kontakt z umarłymi o szczątkowej lub rozwiniętej inteligencji. W takiej sytuacji mamy już konkretną wymianę słów, a nie tylko jedno zdanie którego się nie rozumie. Tutaj każdy będzie, teoretycznie, rozumiał co i jak. Potrzeba zatem nie tylko wiedzy MG ale i gracza, co jeśli jest niedopracowane spowoduje znużenie innych graczy. Cóż, wszystko zależy od tego jak dużo danego języka chce się użyć w sesji.
Dlatego napisałem że to na głębsze i dłuższe klimaty jest, chociaż ty masz również rację. Ja jednak miałem na myśli coś bardziej jak na przykład pojedynek dwóch czarodziejów gdzie po przywołaniu wiatrów magii, wszystko dzieje się w mgnieniu oka i żadne tam rundy czy tury, jedynie wykrzykiwane formuły magiczne, magiczne ataki i antymagia, ból i krew
Teraz to przeczę sam sobie.
Najpierw piszę że to dobre na powolne klimaty, a teraz że na szybkie akcje. Po prawdzie głębszego sensu nabiera to w cięższych, magicznych klimatach, tu potrzeba czasu i 'wkręconych' graczy. Jeśli gracze nie reprezuntują magicznych profesji, w większości, to taki obcy język nada się tylko do odtworzenia szybkiej walki lub spisania znalezionego przez bohaterów pergaminu. Jeśli jednak nikt nie 'czaruje' to całe używanie tajemniczych języków sprowadza się do jednego zdania wypowiedzianego przez wrogiego nekromantę lub kilka spisanych liter na znalezionym zwoju.
Dobra ale teraz to piszę że tlen służy do oddychania, a to każdy wie
