| Zagrak spojrzał na napastników z niedowierzaniem — coś mu mówiło, aby był ostrożny, ale nie był pewny, czy jego przeczucia okażą się prorocze, a już na pewno nie spodziewał się, iż ziszczą się tak prędko! Obrzuciwszy wzrokiem grupkę ludzi, stwierdził, że nie warto ryzykować samotnego starcia z czterema marynarzami, a z sześcioma miałby już bardzo marne szanse, nawet jeśli nie są oni dobrymi wojownikami.
W takim razie pozostało mu tylko jedno; wyciągnął topór i podszedł z powrotem do kajuty kapitana, otwierając drzwi do niej akurat, by usłyszeć zakończenie jakiejś historyjki o miłości.
— Przestańcie pierdolić o głupotach i chodźcie na zewnątrz — powiedział z progu. — Jest jakieś zamieszanie, możliwe, że mamy intruzów na pokładzie. |