| Elfka miała dość marudzenia krasnoluda. Pomimo posiadanego kaptura odczuła deszcz i wilgoć. Jednak nie w takich warunkach już wędrowała. Fakt, ostatnie lata ją odrobinę zmiękczyły jednak nie narzekała. Pomimo mokrego stroju, zmęczenia i zimna, które jej doskwierało. Złośliwy głosik wyszeptał jej "jak za starych dobrych czasów prawda?". Westchnęła i szła dalej zbliżając się do brata. Przestała się czuć bezpiecznie wśród ludzi... Kiedyś taka zgraja nie robiła na niej wrażenia, teraz czuła dziwny dyskomfort.
Najgorsze było to, że denerwował ją krasnolud. A robił to wyjątkowo upierdliwie. Miała również coś odparować krasnoludowi... Ale wyraz twarzy Mossa wydobyła łuk i wytężyła wzrok szukając napastników.
-Zabierzcie go ze środka drogi. Nie może stać mu się krzywda. Znajdźcie osłonę gdzie będzie można się ukryć razem z nim! -powiedziała opanowanym głosem, choć serce waliło jej jak oszalałe. Nie mogła nic zrobić, medykiem nie była. Uważnie wpatrywała się w strugi deszczu. A gdy tylko ujrzała cel nie wahała się i wypuściła ze świstem pierwszą strzałę. Natychmiast sięgnęła po następną.
-"Bracie... trzymaj się..." -przemknęło jej przez myśl. Nie sądziła, że jednak zacznie jej naprawdę zależeć na tym co kiedyś utraciła...
__________________
"Wszyscy mamy swoje anioły, naszych opiekunów. Nie wiemy jaki przybiorą kształt. Jednego dnia mogą być starcem, innego małą dziewczynką. Ale nie dajcie się zwieść pozorom- mogą być groźne jak smok. Jednak nie walczą za nas, przypominają nam tylko, że to nasze zadanie.Każdego kto tworzy własne światy." |