| Dla Jaromira sytuacja była niecodzienna. W pierwszej chwili, gdy dojrzał wilki, odetchnął. Jeśli miał z czymś walczyć, cieszył się, że było to zwierzę, a nie człowiek. Nigdy jeszcze żadnego nie zabił, nawet, jeśli miałby to być najstraszliwszy zbir. Słyszał jednak coś o tym, z jakimi wiąże się to doświadczeniami. Natomiast na zwierzęta zdarzało mu się polować. Raz udało mu się nawet ustrzelić porządny okaz dzika. Ale natychmiast sparaliżowało go, gdy zobaczył, że to nie były zwykłe zwierzęta. To było coś dużo gorszego.
Zgodnie z ledwo zasłyszaną sugestią, zdołał wskoczyć na wóz, by z tego miejsca zacząć ostrzeliwać wilki. Ręce trzęsły mu się strasznie, stres robił swoje. Nawet nie wiedział, czy czasem jego spodnie nie pokryły się uryną. Zresztą, jeśli nie teraz, kolejna taka możliwość mogła nastąpić niedługo. Zdołał oddać zaledwie jeden strzał, ale z oszołomienia nie wiedział nawet, czy cokolwiek nim zdziałał. Starał się sięgnąć po kolejny bełt, gdy nagle znalazł się na ziemi. Przygnieciony. Naturalnie, z tej pozycji nie widział całej bestii, ale nie musiał długo się przyglądać, ani myśleć, by wiedzieć, co to.
Wiedział, że już mógłby być martwy. Bestia poprzez wycie zapewne odprawiała jakiś rytuał, zanim go zabije i pożre. Dopiero teraz, w tak istotnym momencie, Jaromir się ocknął. Na pewno nie miał szans, by bestię uspokoić. Siłować się z nią również nie było sensu, bo na pewno był słabszy. Najbardziej efektowna mogła być tylko prosta taktyka. Pamiętał, że miał przy sobie również sztylet. Starał się sięgnąć do pasa po niego i jak najszybciej, póki wilk odchylił łeb, wbić mu ostrze w szyję. Jeśli zajęłoby mu to zbyt długo, postanowił przycisnąć się do ciała wilka, a przede wszystkim głową do jego szyi, by nie dać mu możliwości wgryźć się w jego ciało. Choć nie miał pojęcia, czy to może być dobra taktyka. |