| Kucharz odwzajemnił uśmiech, ale było mu trochę przykro, że nawet nie porozmawiali. Możliwe, że już więcej z nią nie pogada. Trudno, jesteśmy tylko trybikami w maszynie, która, choć nie jest do końca sprawna, może nam przynieść wolność. Z taką myślą podszedł do Żubra.
Witaj. Uścisnął mu rękę. Jest jeszcze moje dzieciątko? zapytał puszczając do Wilgi oko. Mówił o swoim Karzie 98k, który zdobyty na Niemcu okazał się wyjątkowo celny, po poświęceniu mu paru wieczorów konserwacji, czyszczenia, dodatkowo poprawił swoje osiągi. Arek nauczył się go obsługiwać i od tej chwili była to jego ulubiona broń. Poczytał trochę o tej broni ze znalezionych w magazynach ulotkach odnośnie użytkowania Mausera. Po pewnym czasie wykorzystując starą lornetkę dorobił prowizoryczny celownik z małym przybliżeniem. Może bardziej po to, aby się go bano, ale cóż.. swoją rolę też spełniał.
Chciałbym też z garść amunicji i drugi magazynek. Sam sobie powkładam naboje, widzę, że i tak macie tu dużo roboty. Oprócz tego dwa granaty i mój zestaw narzędzi. Jest obok Kara. Miał jeszcze nadzieję na jakiś pistolet maszynowy, ale i tak wiedział, że jakiś się na pewno znajdzie na polu bitwy, które niedługo uczyni się z Warszawy. Potrafił z nich korzystać, w końcu sam je składał i testował, ale jednak gdy zabijał, milsza mu była ta czerwona mgiełka widoczna przez lunetę.. Poza tym odrzut peemu męczył mu ręce. Perspektywa otrzymania jego karabinu cieszyła go, był on dla niego jak jego własne dzieło.
__________________
Nie chcę ukojenia, które mogłoby mi odebrać skruchę, nie pragnę uniesień, które wbiłyby mnie w pychę. Nie wszystko, co wzniosłe, jest święte, nie wszystko co słodkie - dobre, nie wszystko co upragnione - czyste, nie wszystko co drogie - miłe Bogu. |