| - Ja nie mam możliwości jedną ręką, ale... – mówiła szeptem, ustami nieomal muskając płatek jego ucha - Czy ty znasz się na zamkach? Bo jeśli tak…wiesz… mam kilka wsuwek do włosów i drucik usztywniający… no wiesz… w staniku.
Brzyski zamyślił się. Czy potrafiłby otworzyć zamek przy pomocy paru wsuwek do włosów i drucika? Możliwe, choć to zależało od jakości zamku. Czy było to rozsądne? Nie. Czy mieli jakikolwiek wybór? Nie.
- Powinienem sobie poradzić z zamkiem - odpowiedział bardzo cicho Ewie. - Pytanie tylko co dalej? Skurwieli jest przynajmniej trzech, a ja czy ty nie mamy z nimi żadnych szans... nie w tym stanie - kontynuował. - Rozumiesz co ryzykujemy?
- Rozumiem i... nie mamy żadnej sensownej alternatywy, prawda? Jeśli Ciebie nie będzie... Oni sami po mnie przyjdą. Dlatego chcę iść z Tobą, mimo że... mimo że mogę być ciężarem jako kaleka.
Ewa odwróciła głowę, choć w panującym mroku i tak ciężko byłoby dostrzec wyraz jej twarzy.
- Dobra - powiedział Brzyski - ja nie mam małego palucha i ranną szyję, a ty nie masz ręki i dłoni. Dobrana z nas, kurwa, para - stwierdził i się zaśmiał cicho. - Trzymaj się blisko mnie. A teraz... wyjmę drucik i zaopiekuję się spinkami - dodał.
Starał się być delikatny. Na szczęście kobieta współpracowała. Mając narzędzia Brzyski powtórzył jeszcze raz:
- Trzymaj się blisko mnie.
A potem ruszył w stronę drzwi. Miał nadzieję, że nikogo nie ma w pobliżu... w przeciwnym razie będzie to najkrótsza ucieczka w historii. Piotr starał się nie myśleć o tym co będzie później, miał nadzieję że limit pecha się wyczerpał i że dla odmiany będą mieli więcej szczęścia niż ostatnio. |