Grupa znalazła schronienie w jednym z opuszczonych domów. Choć dach przeciekał, a przez dziury w ścianach dostawał się chłodny wiatr, to z pewnością było tu przytulniej niż na dworze wśród wisielców. Izaaklesz uprowadził z pastwiska swobodnie pasącą się krowę, nie wiedząc co z nią uczynić postanowiliście poczekać z decyzją do świtu. Dla farmerów przygotowano pochówek w jednej z chat, którą następnie podpalono za pomocą mikstury żrącego ognia będącej w posiadaniu Pana Wonki. Wspomniany gnom znalazł też nieco suszonego mięsa zdatniego do spożycia, więc i na kolację dla drużyny starczyło. Po napełnieniu żołądków awanturnicy udali się na spoczynek.
•••
Głośny ryk zbudził was tuż przed świtem. Do chaty wparował pełen ekscytacji kender, którego trzeba było pierw uspokoić by zrozumieć o czym on mówił.
-Mino...! Minotaury! Wysapał piskliwie, po czym kontynuował nieco bardziej zrozumiale.
-Nigdy nie widziałem minotauram, wiecie? Wujo Tarn powiadał... Urwał w połowie zdania kiedy wielka łapa barbarzyńcy przysłoniła mu usta i mocno potrząsnęła malcem.
-Gadaj ilu ich jest i gdzie oni są! Silverwolf miał już wyraźnie dość kendra.
-Dwóch... chyba zwiadowcy... stoją tuż przed domkiem dla wisielców. Wykrztusił Arlie w porywach na złapanie oddechu, a następnie kontynuował swój wywód o wujku Tarnie i jego dziaduniu, lecz nikt już go nie słuchał. Przez jedną z dziur w ścianie widać było dogasającą chatę. Dzięki opadom deszczu nie spłonęła ona doszczędnie, ale z pewnością po większości trupów zostały już same prochy. Dwie istoty potężnej postury przeczesywały zgliszcza. W rękach trzymali gotowe do użycia okute żelazem obuchy.