Romulus

Ostatnie dni należały do najdziwniejszych i najbardziej koszmarnych w krótkim życiu Nethadila. Usiadł ciężko, wpatrując się w rozerwany rękaw zbroi i nogawicę. Co tu się dzieje?!

Bezmyślnie obracał w dłoniach kłąb zakrwawionego bandaża.

Gdzie się znowu znalazł? Dlaczego tu a nie w tym samym miejscu co poprzedniego ranka?! W jaki sposób?

Z wahaniem oparł dłoń o buk, niejasno pamiętając o mocy krewniaczek ze strony matki - i druidów - przechodzenia pomiędzy drzewami. Nic jednak się nie wydarzyło. Cofnął palce i zwinął je w pięść.

Czy to że znalazł się tutaj było kolejnym krzykiem rozpaczy driad?

Panika w ich głosach, ten okropny … chaos, kakofonia … podczas próby rozmowy z nimi sugerowałyby że tak … ale z drugiej strony uzdrowienie go świadczyło o tym że jakaś świadomość, jakiś zamysł stał za tym wszystkim.

I kim była istota której wizerunek miał ciągle przed oczyma? Jeśli wizja była prawdą...

Wzruszył ramionami. Toril i jego knieje skrywały w sobie wiele tajemnic, o wiele więcej niż ktokolwiek był w stanie poznać. Okaże się.

Co miał zrobić?

Tu akurat odpowiedź była prosta. Tylko że najprostsze rzeczy są czasami najtrudniejsze. I najbardziej niebezpieczne. A on chciał powrócić do Loreth'Aran...

Gdy ochłonął i starł zimny pot z czoła sięgnął za pazuchę i z westchnieniem ulgi wydobył amulet. Przez chwilę kontemplował malutkiego pajęczaka zamkniętego w bryłce bursztynu.


- Dziękuję ci, mamo - wyszeptał, obserwując jak istotka wije się w amulecie. Dar Alariele po raz kolejny uratował mu życie. - I dziękuję wam.



Po śniadaniu z powrotem zajrzał do plecaka. Tym razem jednak na twarzy półelfa zagościło coś wrednego i paskudnego gdy wyjmował butelki z oleistą cieczą i inne przedmioty. Również strzały wyciągnął z kołczanu i obejrzał je uważnie, odkładając na bok te co do których nie był w pełni zadowolony. Najpierw przymocował i zszył uszkodzone fragmenty zbroi, rozerwane kłami wilków, potem zajął się przygotowywaniem lontów i obwiązywaniem brzechw paskami płótna nasączonego oliwą. Mruczał coś przy tej robocie, cicho i niemelodyjnie, niemal niesłyszalnie.

Ktoś, kto siedziałby przy Nethadilu zrozumiałby jedynie ostatnie słowa, zanucone nieco głośniej:
- … pal się gacku, pal!


Tropiciel stanął przy buku i raz jeszcze oparł dłoń o pień. Próbował tego wcześniej, ale … nie zaszkodziło spróbować znowu. Nic się nie wydarzyło. Liście szumiały na wietrze, konary gięły się, pień był zdrowy i mocny, nie tknięty siekierą drwala czy chorobą. Dorodny. Nie wydawał się również czynić zakusów na członki czy całą osobę Nethadila. Półelf westchnął.
- Więc po staremu - mruknął i ruszył przed siebie, zaczynając zataczać pierwszą pętlę spirali wokół miejsca w którym się ocknął. Kompletnie nie wiedział gdzie się znajduje, a wybierać losowego kierunku nie zamierzał. Łuk i strzałę miał w pogotowiu, a za pasem butelkę z oliwą.

 

__________________
Why Do We Fall? So We Can Rise