| Wydaje mi się, że podstawowy problem w tej dyskusji polega na podejściu do gry. Jeden to podejście, gdzie mechanika spełnia rolę pomocniczą, czy wręcz całkowicie drugorzędną, a skupiamy się na fabule i odgrywaniu postaci. Wtedy nie ważne, czy to mechanika SW, czy tylko jedna kość k6, czy rzut monetą.
Drugi sposób, to pełne wykorzystanie mechaniki, ekscytowanie się nią i prowadzenie w taki sposób, że odgrywa ona rolę równorzędną z fabułą.
Przy takim podejściu do gry można się spierać, czy lepsza jest SW, GURPS, D20, czy jeszcze co innego.
Dla mnie mechanika zawsze była drugorzędna i to moi gracze znali zasady lepiej ode mnie, bo kręciły ich sztuki jakie mogą wykorzystać przy walce, czary, czy inne zalety lub wady. Ja skupiałem się na stworzeniu intrygującej fabuły, która zapewni im dobrą rozrywkę.
Na żywo nie grałem już parę ładnych lat, więc jestem teraz bardziej teoretykiem niż praktykiem. SW znam tylko z podręczników, ale mimo jej teoretycznej prostoty, coś mnie w niej odrzuca.
Przypomina mi ona rodzaj sztancy w którą wtłacza się postacie i niezależnie od konwencji są one jakieś płaskie, jednokierunkowe. Może to być mylne wrażenie, bo jak mówię nie miałem okazji korzystać z SW w normalnej grze.
Jest oczywiste, że są mechaniki lepsze i gorsze. Z tych nie udanych można wymienić Kryształy Czasu, czy Złego Cienia. SW jest dla mnie takim średniakiem wśród całej plejady mechanicznych zasad.
Może wpływ na to ma też fakt, że istnieje trend, aby wszystkie stworzone settingi wepchnąć właśnie w tą sztancę o której mówiłem. Mi taka unifikacja nie odpowiada.
SW kojarzę jako mechanikę komiksowo-filmową, gdzie preferowane są brawurowe akcje i pulpowy styl gry. Jak tutaj pokazał JPC istnieją modyfikacje, które troszkę zmieniają ten obraz. W pamięci jednak mam ciągle fakt, że jest to jakby robione na siłę. I może właśnie to mnie odrzuca od SW.
__________________
"Shake hands, we shall never be friends, all’s over"
A. E. Housman |