kymil

Siła bełtu wystrzelonego przez Karela Strassdorfera obaliła Oppela na ziemię. Ból przestrzelonego niemalże obojczyka był powalający. Markus wizgnął, zaskrzeczał. Z jego ust poleciała ślina.

- Grrhg... Ranaldzie... - wystękał niedoszły demagog. - Ratuj...

Bóg oszustów pomógł jak mógł rękami grubego Rombusa.

- Żył będziesz, człeczyno - mruknął wesoło krasnolud, obmacując ranę. - Do wesela się zagoi.

- Tak - jęknął Oppel. - Tylko, że ja już byłem żonaty. Auu! Na bogów jak to piecze.

Rombus pokiwał głową i ułamał grot bełta. A następnie bezceremonialnie wyciągnął bełt.

- Jego mać! - chciał zawrzasnąć Markus, lecz prawica krasnoluda zdławiła wszelkie skargi i protesty.

- Cichaj, malutki -szepnął.

Oppel niezwyczajny bólu kiwnął nieznacznie głową i odpłynął. W ciemność. Zbudziło go dopiero lekkie poklepywanie po twarzy. Rozejrzał się. Nadal leżał w krzakach, lepiej jednie schowany. Rombus stał nad nim i podawał sękaty markusowy kij.

- Trzym się i wstawaj. Dokusztykaj wyżej. Będziesz miał lepszy widok, człeczyno. Bo tam na dole jatka na ostre idzie.

Hipnotyzer zmacał ranę, bolała jak diabli, ale stać mógł. Chodzić też, byle nie urazić ramienia, uwiązanego na prowizorycznym temblaku.
Blady na twarzy Oppel wdrapał się na wzgórze i szukał wzrokiem kusznika. Dostrzec za bardzo nie mógł, bo jakaś mgła mu przed oczami stała, ale klątwę i tak rzucił.

- Zabiję Cię skurwysynu, choćbym miał stać po to w kolejce przed innymi Twymi wrogami do bram otchłani - wzrok rannego mężczyzny bił nienawiścią.

Okaleczony nie na wiele mógł pomóc nowym przyjaciołom. Zdecydował się jednak wrócić na posterunek przy szybikach. A nuż jakiś zielonoskóry będzie chciał umknąć przed krasnoludami?