| Corthar obserwował przez chwilę Arszega. Obserwował jego dłonie jak trzyma broni jak stawia kroki.
„Wykidajło? No zobaczymy.”
Wyszedł naprzeciw wysokiego drowa. Przez chwile mierzyli się spojrzeniem.
Cios był błyskawiczny. Topór trzymany w prawej ręce zatoczył ćwierć koła i zderzył się z mieczem osłaniając lewy bok Arszega. Zastawa była dobra i szybka. Ork wyprowadził serie szybkich ciosów nie wkładając siły i zadając je jedną ręką. Dążył do zwarcia, podczas gdy jego przeciwnik starał się go z całej woli uniknąć. Ork nagle cofnął się i od razu skoczył do ataku wyprowadzając pchnięcie kolcem topora. Drow zrobił jedyną sensowną rzecz. Zszedł z lini ciosu. Crothar siłą swego impetu przebiegł obok niego wystawiając plecy na łaskę Mrocznego Elfa. Drow skorzystał z okazji. Nie docenił jednak szybkości Orka. Crothar zaprawszy się nogą obrócił się zatrzymując cios w plecy tuż poniżej ostrza swego topora. Jednocześnie obrócił w dłoniach topór by wytrącić lub złamać miecz. Drow powinien dziękować bogom ze ma długie ręce i nogi. Wykonując długi krok i wyciągając ręce starał się wyciągnąć swoją broni z pułapki. Z ledwością mu się to udało. Ork zrobił tylko krok do przodu i przewalił na ziemie rozkraczonego drowa. Stał tak nad nim przez chwilę a oczy mu błyszczały.
- Dobrze lepiej niż karzeł. Jeszcze się poduczyć Musisz. Będzie z ciebie dobry przeciwnik dla Crothara.
Ork patrzył uważnie na ręce i nogi swego przeciwnika czekając na chwilę, gdy ten wyskoczy na niego. Nie odrywając spojrzenia przemówił do stojących za nim.
- Chodzi jeden znający się na swej robocie. Crothar już się smucił że nie będzie miał z kim rywalizować w ilości z ciętych łbów. A tak Crothar ma się z kim ścigać.
Uśmiech rozszedł się, bo paskudnej twarzy orka. Patrzył z małym uznaniem na swego przeciwnika.
__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho |