Tohma

Noc na dobrze zapadła w Uran, gdy opuszczał Srebrną Strzałę. Pożegnał swoich nowych znajomych krótkim „do zobaczenia jutro! Nie stchórzcie!” i już go nie było. Gdy podążał ciemnymi ulicami miasta rozmyślał nad tym, czego dowiedzieli się od trójki bohaterów. Czy aż tak bardzo pragnie wyrwać się z Esper, by podążyć na wojnę z garstką nieznajomych? Czy wyruszał na własną śmierć? A może ta przygoda doprowadzi do tego, że i jego nazywać będą bohaterem. Potrząsnął głową i przeczesał palcami miękkie włosy.
- Przestań rozmyślać – mruknął cicho, mając nadzieję, że noc zamaskuje fakt, że mówi sam do siebie.

Rozejrzał się uważnie, utwierdzając się czy idzie w dobrym kierunku. Pęknięta latarnia, w której nadal tliło się blade światło lampy naftowej, kosze ze zwiędłymi kwiatami w odsłoniętej witrynie jednego ze sklepów i ten charakterystyczny zapach. O tak, nie zgubił drogi.
Zbliżał się do południowej dzielnicy portowej.

Wziął głęboki oddech, napawając się zapachem ryb, taniego napitku i butwiejącego drewna. Całe życie spędził w dokach. Wpierw bawiąc się z rybakami, biegając na posyłki i podtapiając się, gdy wyjrzał ten cal za daleko wysokiego molo. Następnie, pobierając naukę fachu, poznając kupców i obracając się wśród bezprawia. W końcu, ucząc się tego, w czym był najlepszy. Rabunków i rozbojów.

Minął jeden z tańszych przybytków. Miejsce, w którym ulokował się, gdy zjawił się w Uran. Pijane Ciele? Podchmielona Krowa? Nie pamiętał dokładnie nazwy tawerny. Ważne było to, ze mógł zostawić tam swój dobytek bezpiecznie i miał miejsce do wyspania się.
A więc minął tawernę i opadł twardo na pośladki, zasiadając na szczycie szerokich schodów prowadzących w dół. Do portu. Roztaczał się stąd piękny widok na zatokę, a co za tym szło, na Srebrne Jezioro.

Dziś spokojne, gwiazdy odbijały się od tafli tworzącej lustrzane odbicie ciemnego nieboskłonu.


Przygryzł wargę, by powstrzymać napływający smutek.


Czy naprawdę musiało do tego dojść? Jedyna bliska mu osoba, z którą spędził całe swoje życie. Jego ojciec. Był gdzieś tam, na południe, w Esper. Pewnie nie spał. Prowadził szemrane biznesy z nowoprzybyłymi kupcami, którzy przewijali się przez miasto dziesiątkami.
Zadarał głowę do góry, szukając pomocy w otaczającej go ciemności. Zamknął oczy. Mimo późnej pory usłyszał głosy pijaków i rzezimieszków. Doki nigdy nie spały. Cichy chlupot wody, gdy rozbijała się o murowany brzeg. A gdzieś tam. W oddali. Głos wołającej przygody. Głos nowego życia.

„Już jutro” – pomyślał bez emocji. Wstał prędko z obranego miejsca, siedzenie zaczynało go szczypać od zimna kamiennego podłoża, obrócił i skierował w stronę tawerny żwawym krokiem.


Obudził się w dobrym humorze. Posłanie nie było zbyt wygodne. Miękki koc nie kompensował twardości grubych desek łóżka. Sprawdził dwa razy, czy ekwipunek jest w kompletnym stanie. Zjadł wątpliwego pochodzenia papkę i, o dziwo, świeży owoc, popijając to gorącą, ziołową herbatą i ruszył na północ, w kierunku teleportu.

Po drodze odebrał ze stajni swojego rudego(a jakże!) konia, póki co bezimiennego i prowadził go powoli do celu.

Miasto powoli rozbudzało się do życia. Pierwsze kramy zapraszały klientów bogatymi wystawami, a kobiety krzątały się po izbach domostw, szykując strawę dla najbliższych.

Gdy dotarł na miejsce, gubiąc się tylko dwa czy trzy razy, pierwsze czego uświadczył to chaos. Ludzie krzątali się i hałasowali niemiłosiernie, próbując ustawić się w zwartą kolejkę. Niektórzy samotni, niektórzy z objuczonymi mułami.
Po dokładnych oględzinach ujrzał Houruna, Tuę i Maeve, dyskutujących z jakąś postacią na poboczu. Skierował się w ich stronę, wzdychając ostatni raz. „Teraz albo nigdy”.

Uśmiechnął się szeroko.

 

__________________
There is no room for '2' in the world of 1's and 0's, no place for 'mayhap' in a house of trues and falses, and no 'green with envy' in a black and white world.